Shkruan Kostantin Luçi
E ndjej të domosdoshme ta shkruaj këtë. Nuk jam as gazetar, as ndonjë figurë publike. Jam thjesht një njeri, një qytetar, që nuk mund të qëndroj i qetë kur shoh se çfarë po ndodh, dhe pak flasin.
Më 3 qershor 2024, në Yelewata të Nigerisë, ndodhi një masakër që më ka tronditur thellë. Deri në 200 të krishterë, shumica gra, fëmijë dhe familje të zhvendosura nga dhuna e mëparshme, u vranë në gjumë nga ekstremistët islamikë. U dogjën për së gjalli. U qëlluan ndërsa përpiqeshin të shpëtonin. Ata ishin të paarmatosur. Ata nuk ishin kërcënim për askënd. Thjesht kishin kërkuar një strehë ku të flinin natën.
Nuk mund ta përshkruaj ndjesinë që më kaploi kur lexova detajet. Jo vetëm për shkak të tmerrit të asaj nate, por për shkak të heshtjes që e rrethon këtë ngjarje. Media pothuajse nuk e përmendi. Shumë prej nesh nuk e mësuan kurrë. Dhe kjo është ajo që më frikëson më shumë: kur vrasja e 200 njerëzve të pafajshëm nuk është më lajm?
Kjo nuk është hera e parë që ndodh diçka e tillë në Nigeri. Në vitet e fundit, janë vrarë mijëra të krishterë dhe janë dëbuar qindra mijëra nga shtëpitë e tyre. Është një fushatë e qartë, dhe shumëkush mbyll sytë.
Nuk po shkruaj këtë për të bërë politikë. Nuk kam ndonjë interes apo axhendë. Thjesht nuk dua të jem nga ata që e dinë çfarë po ndodh dhe zgjedhin të heshtin.
Fol për ta. Ngrije zërin kur bota zgjedh të mbyllë veshët.
Sepse kur ne heshtim, e keqja ndjehet e sigurt. Dhe nuk ka asgjë më të rrezikshme se ajo.
Promoted Content
