Shkruan Zef Ndreka
(Dallimi mes politikës së përgjegjësisë dhe politikës së kalkulimit personal).
Pyetja që shtrohet:
A mungoi transparenca në përgjedhjen e kadidatit te opozitës për kryebashkiak dhe a
është ky tregues i krizës së brendshme, kryesisht në PD?
Ta analizojmë më poshtë.
Mungesa e transparencës, tregoi se proçesi i përzgjedhjes së kandidatit të opozitës për kryebashkiak, si gjithnjë nuk ka kaluar nëpër një garë të hapur, me kritere të qarta apo me konsultime të gjera me bazën.
Kjo ka krijuar perceptimin se vendimet merren nga rrethe të ngushta, pa një proces të meritës dhe përfaqësimit.
Kështu, mungesa e transparencës dobëson besimin publik dhe entuziazmin e strukturave lokale duke shfaqur qartë krizën e brendshme në PD.
Përplasjet e brendshme, ndarjet midis grupeve dhe mungesa e një autoriteti të vetëm legjitim e kanë bërë Partinë Demokratike të papërqendruar dhe pa kohezion të brendshëm. Në këtë situatë, zgjedhja e një kandidati unik është më shumë rezultat kompromisesh të brishta, sesa një proces strategjik për fitore. Pra, mungesa e transparencës është simptomë e krizës së brendshme, jo thjesht një pasojë administrative.
Zgjedhja jo transparente e kandidatit nuk është vetëm problem procedural, por kryesisht është pasqyrë e mungesës së unitetit dhe besimit të brendshëm në opozitë. Kështu, kriza politike dhe ajo e përfaqësimit brenda PD-së shfaqet përmes këtyre vendimeve të mbyllura.
Deri më tani, shihet nje praktikë që nuk bindi asnjë figurë të lartë politike të kandidoje në zgjedhjet e pjesshme lokale. Por u percaktua shpejt brenda dites nje emer, mbase për te humbur me stil.
Pikërisht, ky është vëzhgim i saktë dhe që prek thelbin e situatës së opozitës.
Procesi i përzgjedhjes së kandidatit të opozitës për zgjedhjet e pjesshme lokale tregoi jo vetëm mungesë transparence, por edhe mungesë vullneti real për garë. Fakti që asnjë figurë e njohur politike nuk pranoi të kandidojë, ndërsa emri u caktua brenda ditës, tregon një opozitë të lodhur dhe pa strategji. Në vend të një përpjekjeje serioze për fitore, u krijua përshtypja e një kandidimi “për të humbur me stil” një veprim më shumë formal sesa politik. Kjo e thellon krizën e besueshmërisë dhe e largon opozitën nga qytetari.
Një shembull “sakrifice”, për të fituar pushtetin lokal, ishte rasti i zv/ kryeministrit të Maqedonise së Veriut, i cili fitoi në komunën ku kandidoj.
A mund të konsiderihet ky rast, pikërisht shëmbull për liderët e opozitës në Shqiperi?
Po, rasti i zv/ kryeministrit të Maqedonisë së Veriut, është domethënës dhe i krahasueshëm.
Mund të thuhet me zë të lartë, se është një shembull i qartë i përgjegjësisë politike dhe sakrificës për interesin publik, diçka që mungon dukshëm te opozita shqiptare sot.
Rasti i zëvendëskryeministrit të Maqedonisë së Veriut, i cili la postin qendror për të kandiduar në zgjedhjet lokale dhe arriti të fitojë, është shembull i qartë i sacrificës personale për forcimin e pushtetit vendor.
Ai tregoi se politika fiton besim vetëm kur lidershipi zbret në terren dhe përballet me qytetarët.
Në Shqipëri, përkundrazi, mungon guximi i tillë. Asnjë figurë e nivelit të lartë të opozitës nuk pranoi të garojë, duke lënë përshtypjen se fushata ishte më shumë një detyrim formal sesa një betejë e vërtetë për ndryshim.
Ky kontrast tregon dallimin mes politikës së përgjegjësisë dhe politikës së kalkulimit personal dhe ndoshta shpjegon pse opozita shqiptare ka humbur terren edhe në nivelet lokale.
Ku janë Noka, Topalli, Këlliçi, Berisha, Paloka, Vokshi, Tabaku, Alimemeti etj?!
