Në një vend ku drejtësia më në fund ka filluar të lëvizë, politika duket se ka zgjedhur të mos bëjë asnjë hap pas. Përkundrazi: po fortifikohet. Po ngurtësohet. Po mbyllet brenda një kështjelle të pathyeshme që nuk ngjan me shtetin e së drejtës, por me një sistem vetëmbrojtës, të frikësuar nga transparenca.
Në qendër të gjithë skenës, një lidhje politike që duket se nuk çahet: mbrojtja e hapur, e vazhdueshme dhe sfiduese ndaj Belinda Ballukut, një nga figurat më të forta të kabinetit. Nuk ka rëndësi çfarë raportesh dalin, çfarë shqetësimesh ngrihen, çfarë pyetjesh shtron opinioni publik—reaksioni politik është gjithmonë i njëjtë: rreshtim, jo reflektim.
Për shumë qytetarë, kjo pamje është e lodhshme dhe e njohur: sa herë që drejtësia përpiqet të depërtojë në strukturat e larta, politika e mbyll menjëherë rrethin. Ndërton një mur të hekurt që nuk ka lidhje me parimet e shtetit modern, por me instinktet më primitive të pushtetit: ruaj njerëzit e tu, kosto qoftë.
Kjo nuk është thjesht mbrojtje institucionale.
As solidaritet i natyrshëm brenda qeverisë.
Kjo është super-strukturë, një makineri e organizuar që dërgon mesazhe të qarta:
“SPAK mund të trokasë, por dera nuk hapet.”
“Hetimet mund të vijnë, por ne nuk lëshojmë askënd.”
“Presioni publik nuk na bën përshtypje.”
Ky mentalitet e vendos politikën përballë drejtësisë, jo në krah të saj.
E vendos pushtetin kundër transparencës, jo në shërbim të saj.
E vendos qeverisjen në rolin e një kështjelle mbrojtëse, jo të një administrate që i përgjigjet qytetarëve.
Ndërkohë, SPAK—i cili përpiqet të ndërtojë një epokë të re të sundimit të ligjit—përballet me një realitet të vështirë: një sistem politik që reagon jo me bashkëpunim, por me sfidë; jo me hapje, por me bunkerizim.
A është kjo shenjë pafajësie apo shenjë frike?
Është pyetje që publiku e bën përditë.
Sigurisht, askush nuk është fajtor pa vendim gjykate. Askush nuk duhet paragjykuar.
Por mënyra si lëvizin mbrojtjet politike flet më shumë se çdo analizë teknike.
Flet me tone të larta, të papërmbajtura, që lënë mbresa të qarta:
Pushteti nuk po dorëzon askënd. As sot. As nesër. As me raportet. As me presionin. As me SPAK-un.
Dhe pikërisht këtu lind thelbi i krizës tonë politike:
Drejtësia kërkon të hapë dyert, por politika po i mbyll me çelësa hekuri.
Ky është shtrëngimi i madh i momentit.
Ky është tensioni real i Tiranës politike sot.
Dhe kjo është arsyeja pse shumëkush e sheh këtë aleancë jo si bashkëpunim qeveritar, por si një mekanizëm mbrojtës që shkon shumë më larg se detyra, shumë më thellë se politika dhe shumë më fort se çdo raport zyrtar.
Pyetja që mbetet pezull:
A do të çajë drejtësia përmes kësaj kështjelle, apo do të fitojë sërish instinkti i vjetër i pushtetit për të mbrojtur të vetët me çdo çmim?
