Përgatiti: Albert Vataj
Balzaku po ankohej një mbrëmje në një rreth miqsh për mjeshtërinë e shkrimtarit, e cila, sipas tij, nuk shpërblehej mirë dhe nuk jepte kënaqësinë e nevojshme.
— Po lavdinë? — ia priti një nga të pranishmit. — Lavdinë nuk e përmendët fare.
— Lavdia? — buzëqeshi Balzaku me ironi. — Ah, po! Ta dini se si katandiset lavdia e një shkrimtari…
Dhe nisi të tregonte:
— Kur ndodhesha në Rusi, isha i ftuar në një sallon aristokratik. Sapo hyra, një zonjë elegante po shërbente çaj dhe mbante në duar një tabaka me filxhanë. Në atë çast, shërbëtori përmendi emrin tim me zë të lartë: “Zoti Balzak!”. Zonja ngriti sytë, më pa e tronditur dhe, nga emocionet, lëshoi tabakanë përdhe. Filxhanët u copëtuan me një zhurmë të madhe, ndërsa ajo, duke u skuqur, nisi të më kërkonte ndjesë.
— E shihni? — përfundoi Balzaku me humor. — Kjo është lavdia e një shkrimtari: të thyhen filxhanët për të!
Kjo histori është një shembull tipik i mënyrës ironike me të cilën Balzaku e shihte famën e tij. Ai ishte një njeri që jetonte për letërsinë, shpesh i zhytur në borxhe për shkak të stilit të tij ekstravagant të jetesës dhe përkushtimit të tij ndaj shkrimtarisë.
Në këtë episod, përtej humorit të tij therës, mund të lexojmë edhe një nuancë trishtimi: ndërsa emri i tij frymëzonte emocione të mëdha në shoqërinë e lartë, kjo famë nuk përkthehej domosdoshmërisht në stabilitet financiar apo në një kënaqësi të thellë personale. Balzaku e dinte se fama e një shkrimtari ishte e brishtë, ashtu si filxhanët që u thyen atë mbrëmje në sallonin rus.
Pasi ndodhi episodi me filxhanët, një nga të pranishmit iu afrua dhe i tha:
— Shihni, zoti Balzak, çfarë ndikimi ka arti juaj!
Dhe ai, me një buzëqeshje të hidhur, u përgjigj:
— Po, por do të më pëlqente më shumë nëse ky ndikim do të më paguante qiratë e prapambetura dhe të më shlyente borgjet që kam!
