Shkruan Veronike Shkreli Pepushaj
Mikut tënd!
Çka je ka mendohesh,
Si ngeshëm po t’shoh,
Lart i je ngjit mendimit,
Vetin, ktu e le bosh.
Veçse t’mendova,
Se, krejtë je tretë,
Po t’shoh shetit degve,
U zhbane krejtë n’fletë.
Çfar transormimit,
T’mbart e t’shndrroi,
Jepju ti mendimit,
Mikut tand, kauboj.
Që bukur kalëron
Mbi shpinen e kohes,
I shtrydh e i ndrydh,
Çka takon rrugës.
Nuk ja ndien debilit,
E shkon tej e përtej,
Gjë s’mund i kalojnë,
Pa tjerr e vën n’hell.
Budalla tha s’jam,
Se kam sy e vesh,
Pse nigjoj e shoh,
Ti mos më perqesh.
Arratisem shtigjeve,
Marrur n’kaliboç,
Lirinë kujt sja lypi,
Jetës ja kam borxh.
Jam vullkan i pa ndal,
Që hyj cepit më cep,
Jo, veçse për t’parë,
T’bërtas e mos t’praj.
Nga ku unë ju shoh,
Pasqyrës rreshtuar,
Pash t’arratiseni,
Vetin t’skllavëruar.
Ngrehinë t’arrogancës,
Stepem në t’vizituar,
Që flë ku gjend vend,
N’mendar t’harbuar.
Promoted Content
