Shkruan Zef Ndreka
“Une mendoj se ështe arrit më shum se është imagjinu. Ja bije fjala kemi 113 vite pamvarsi 50 % e shqiptarve i pagzojne femitë me emra
Turko- Arab. Kemi 35 vjet demokraci dhe festojme 29 nëtorin. Ku 50% e femive te komunistave kan nenshtetsi te armiqve te tyre
Italo – Gjermon.
Arritja ështe e madhe edhe pse 5O%
E keqja nuk vjen as nga islami as nga komunistat po nga idjotet.
Qe do jene perjetsisht mazhorancë.
Dhe per festat e nendorit erdhen 2 miljon flamuj nga Kina.
Para.. ore vlla… para … e jo shaka.
Edhe 72 gjini nê
(xhamadanin vija vija)
E të besosh se ka zhgenjim”?
(F. Kovaçi)
Gjithnjë ka momente kur Shqipëria të dhemb jo si plagë, por si një gjemb i vogël që e ndjen sa herë merr frymë. Dhe shënimi i poetit Frrok Kovaçi një ditë më parë në artikullin tim, është pikërisht ajo goditje e vogël, e mprehtë, që të kujton se sa shumë jemi lodhur duke u përpjekur të kuptojmë veten në këtë mozaik të çuditshëm çerek-perëndimor, çerek-lindor, gjysmë-modern e gjysmë-absurd që quhet shoqëria jonë shqiptare.
Vëndi ynë i vogël, ka plot 113 vite pavarësi, por duket sikur nuk e kemi vendosur ende se nga ç’rrënjë e drejtim duam të rrojmë. Gjysma e fëmijëve marrin emra turko–arabë, jo se populli është fetar, por sepse gjithçka tek ne bëhet me modë. Modë e një epoke, modë e një seriali të imponuar, modë e një bote që e kemi importuar si mall tregu, por jo si kulturë. Jemi një popull që nuk po din çfarë të ruajë dhe çfarë të lërë pas, një popull gjithmonë i mbetur në udhëkryq.
Ne kemi 35 vite demokraci, por ende vazhdojmë të festojmë 29 Nëntorin si triumf të një ideologjie që na çoi në varfëri, në izolim dhe në ndarje.
Ironi e madhe kjo! Kur sot, bijtë e atyre që mallkonin Perëndimin kanë pasaportat e Italisë, Gjermanisë, Francës, pra të atyre “armiqve imperialistë”.
Historia jonë politike është kthyer në një komedi ku aktorët ndërrojnë maskat, por skena mbetet e njëjtë.
Dhe poeti thotë me plot të drejtë:
“E keqja s’vjen as nga islami, as nga komunistat, por nga idiotët që janë përjetësisht mazhorancë.”
Kjo mbetet ndoshta fraza më e saktë për politikën, për kulturën dhe opinionin publik shqiptar. Në Shqipëri, ekstremet nuk triumfojnë sepse janë të fortë, por sepse shumica shqiptare nuk pyet, nuk mendon, nuk analizon. Shumica shkon me rrymën e çfarëdo llojë rryme qoftë.
E ndërsa flasim për rryma, poeti na sjell absurdin tjetër: 2 milion flamuj për festat e nëntorit. Dy milion! Më shumë se popullsia aktive në vend. Ky është patriotizëm i paketuar, i bërë mall konsumi. Flamuri, që duhet të jetë ndjenjë, kthehet në faturë. Dhe kur poeti thotë: “para… ore vlla… para”, aty e ke të gjithë realitetin tonë të filtruar në vetëm tre fjalë, ku idealizmi fle, ndërsa tregtia feston!
Ndërkohë, që bota na ofron kaos kulturor, gjini pa numër e identitete të fabrikuara, ne shqiptarët i marrim siç marrim çdo gjë pa e kuptuar, pa reflektuar, pa ditur çfarë përfaqësojnë. Shpesh i përziejmë me xhamadanin “vija-vija”, e më pas lind ajo përzierja groteske tipike shqiptare, modernizëm sipërfaqësor mbi një mentalitet të pazgjidhur.
Kemi arritur në një moment ku nuk ka vend për zhgënjim, por për vetëdije.
Sepse shënimi i poetit nuk është fyerje për shqiptarët, por një britmë si e kujtdo që e do këtë vend dhe e sheh se si shpesh e shesim, e shkatërrojmë, e banalizojmë me duart tona. E gjitha kjo është dhimbje e mbështjellë me ironi, sepse ironia është arma e fundit kur nuk të dëgjon kush.
Poeti vazhdon më tej:
“Dhe është e vërtetë:
ne kemi arritur më shumë se ç’mund të imagjinohej”, por jo gjithmonë në drejtimin e duhur”.
