| Sa është shteti faktor stabiliteti?
Dy muej para votimit Meta, Mejdani me gërshanë e shirita në dorë ngjanin me konkuistatorët që me pasqyra e objekte vezulluese këmbenin arin me indigjenët e Amerikës kur pritnin shirita inaugurimesh në punime që ishin promovue nga dy – tri herë përpara. Kjo, sipas mendjes së tyne, ishte sapuni që do të shitej për djathë. Niveli psikologjik, konstitucioni shpirtnor kishin mbetë në atë të ngjizjes së tij kur baballarët me Mugoshën, Popoviçët etj. hapnin honet për fundosjen e vlerave kombëtare dhe projektonin skëterrën shqiptare tue u kthye në xhelat të kombit dhe zbatonin pa hezitim detyrat e padronëve. Në brezin e tretë të kësaj specie kishin ndryshue vetëm mjetet për realizimin e qëllimeve, nga modernizimi i të cilëve kishin mësue atë që nuk duhej të mësonin. Shkenca në dorën e vazhdimësisë së tribuve, këtyne – robinhudëve – siç u këndonte me pathus shoku Agolli në 1997 lehtësonte thellimin e honeve që do të ndante botën shqiptare nga ajo perëndimore. Pinjoj komunistësh punonin me përkushtim e “Ndershmëri” ashtu si i mësonte partia dhe shoku Nano. Hiqeshin të gjallë të dyshimtë nga listat e votimit, shënoheshin të vdekun të sigurtë. Krijoheshin lista me shpirtë të vdekunish. Mençunia komuniste ban mrekulli. Shqipnisë i takonte autorsia e zbatimit të Klonimit. Për dekada për qelizat e sëmuna të shpirtit të satanit krijoheshin individë identikë me të. Me këto specie ishin krijue “institucionet” që i ati i fëmijëve të Monika Kokëmadhes do t’i quente: “Qeveria që unë drejtoj”. Gumëzhinin – institucionet – nga kllounë që luenin parodinë e shtetit. Të ngjeshun në klane të ngushta të ish bllokut, nga frika, mungesa e emancipimit, tolerancës, me cinizmin e tyne zbatonin politikën e përjashtimit të opozitës. Të paaftë për punë të mbara dhe të dobishme që rridhte nga gjeneza dhe xhelozia, perfeksiononin ato negative si demagogjia, servilizmi, çvatja, makutëria, sa arritën deri te vjedhja e thesarit të shtetit. Në gjithë botën shteti asht faktor stabiliteti e sigurie për qytetarët. Tek ne ishte kthye në të kundërtën e saj, gjeneronte pasiguri. Thirrjet: – ruhuni nga hajdutët, vrasësit, mashtruesit ishte kthye në: – Ruhuni nga shteti… Mobilizimi i institucioneve për vjedhjen e votës vihet në siktet, pasi mekanizmat punojnë me zhurmë të madhe kur është fjala për shokët: E. Ruka – hajdut tenderash, shkatërrues i arsimit. A. Angjeli – hajdut, shkatërrues i sistemit financiar në dobi të Greqisë. S. Braho – hajdut e sadist. I. Gjoni (Kapo) – Kryetar bandash. L. Rama – hajdut, llafollog. M. Kryemadhi – nëna e fëmijëve të Ilir Kokëmadhit. A. Bufi – hajdut tenderash. Po kështu edhe sa të tjerë të kësaj kategorie, si Hajdaraga apo Hajdarpilafi etj., etj. Qelibash – komisioni përzgjedhë me kujdes nga Komiteti Qendror social – komunist, punon me kapacitet të plotë për shkatërrimin e procesit zgjedhor. Nji ditë do të dalin para drejtësisë figurat dhe – Bëmat – e tyne. Qëndrimi dinjitoz dhe kurajoz i Z. Zguri dhe Gaspër Koka, jo vetëm që nderon figurën e tyne, por do të jetë faktor për demaskimin e të padrejtës. Gjithsesi, edhe shqiptarët, edhe bota demokratike, e kanë të qartë se institucionet e drejtësisë nuk funksionojnë sa kohë të krimineli Avdia të jetë në krye. Shkelja e të drejtave të njeriut, individit në përmasa kombëtare me mekanizmin e vjedhjes së votave nga nji Klikë e Inkriminuar, çon në heqjen e të drejtës prë zgjedhjen e shtetit dhe uzurpimin e tij, shkeljen e dinjitetit të sovranit popull. Kjo asht baraz me pushtimin e hordhive tribale, që me procedura mashtruese, kamuflue me mjete legale, që nga formulimi i ligjeve, përbërja e KQZ etj., etj., të krijojë pak mjegullnajë politike. Njohja e kësaj farse, nëse komuniteti ndërkombëtar nuk ven dorë, ashtu si i takon, do të ishte vdekjeprurëse prë fatet e kombit, vrasja e shpresës të tij, vulosja e regresit të pandalshëm. Uragani popull do ta marrë para këtë skotë përbindësh, llomin e shoqnisë shqiptare që i rri varun si gurë në qafë kësaj bote. Duhet të gjëmojë e fuqishme kudo zemërimi i popullit me parullat: – “Mashtruesit para ligjit”, “Poshtë kusarët”, “Poshtë uzurpatorët”. Koj asht beteja mes kombëtares e antikombëtares, mes së vërtetës dhe mashtrimit, luftë për të drejtat jetike dhe dinjitetin e nëpërkambun, luftë për shkëputjen nga vargojt e komunizmit bizantin, luftë kundër kolerës së kuqe dhe mjerimit. Çdo hezitim asht i pafalshëm. Alban Grashi
Nga: Fejzi Gushta Rajonin e destabilizon ekstremiteti Islam – 1 – Vetëm disa ditë para ekstradimit të Millosheviçit në Hagë Presidenti Rus V. Putin bëri një vizitë në Beograd. Nuk dihet nëse kjo vizitë e programuar të kishte lidhje me këtë fakt. Por ajo që na befasoi ishte vizita e tij e papritur në Prishtinë. Z. Putin me të zbritur në aeroport i kërcënoi shqiptarët duke thënë se: “Stabiliteti i rajonit është i kërcënuar nga një rrezik serioz si ai i ekstremit kombëtar fetar si dhe nga intoleranca që e ka burimin në Kosovë.” Por ajo që tërhoqi vëmendjen e masmediave elektronike e të shkruara në Europë dhe më gjerë, ishte propozimi i tij, – për një konferencë rajonale me një suport ndërkombëtar (pa Shqiptarët), qëllmi i së cilës do të ishte sanksionimi i paprekshmërisë së kufijve dhe të integritetit territorial të Jugosllavisë. Dihet se kush do të jetë në këtë konferencë rajonale Serbia, Mali i Zi, Maqedonia, Bullgaria, Greqia etj… Pikërisht këto që me 1913, gjithmonë të mbështetur nga Cari dhe patriarkana Ruse gllabëruan territore të tëra që akoma mbahen padrejtësisht nga këto vende, dhe tani frika që Kosova mund të shkëputet, e nga që nuk duan ta besojnë këtë realitet, duan ta rigllabërojnë, e ta ligjërojnë si të tyren përfundimisht. Një propozim i tillë i z. Putin jo vetëm që përkëdhel por edhe inkurajon revanshistët e Beogradit, të cilët nëpërmjet Koshtunicës i deklaruan edhe një herë strukturave politike Europiane se: “Kosova duhet të mbetet nën sovranitetin e Jugosllavisë.” Z. Putin me qëllim që të parandalonte proçeset demokratike në Kosovë deklaroi: “… Zgjedhjet e përgjithshme në Kosovë janë të parakohëshme.” Mendoj se këto deklarata, Këshilli i përkohshëm administrativ në Prishtinë duhet t’i marrin me rezervë, pastaj gjërat kanë llogjikën e tyre. 1 – Si mund të mbahet një konferencë rajonale, ku të vendoset për fatin e Kosovës, pa pjesmarrjen e përfaqësuesve legjitim të kësaj krahine?!… Dihet se këto përfaqësues dalin vetëm nga zgjedhjet e lira dhe demokratike, pasi vetëm kështu kanë mandatin për të përfaqësuar krahinën e tyre. 2 – Ajo konferencë nuk mund të jetë ekskluzivitet i vendeve të rajonit, pjesmarrja ndërkombëtare duhet të jetë më e gjerë sepse dihet se në Kosovë janë disllokuar trupat, dhe strukturat politike ndërkombëtare që kontribuan në zgjidhjen e krizës. 3 – Praktikat e zgjedhjeve të problemeve të këtij lloji në Ballkan, kanë traditën e tyre politike, me përjashtim se logjika e zgjedhjeve ka evoluar në drejtim të demokratizimit dhe e të drejtës për vetvendosje. Tani edhe në të kaluarën këto probleme nuk janë zgjedhë kurrë nga vendet e rajonit. – 2 – Prognozat dhe parashikimet sinoptike mbi klimën e mbrendshme politike të Kosovës janë tepër të luhatshme dhe pak a shumë në mvartësi të konjukturave politike në rajon, që herë – herë janë të dëmshme e denigruese, por edhe të favorshme dhe vendimtare në arritjen e qëllimit për të cilin kanë punuar. Dihet se pas dorëzimit të Millosheviçit në tribunalin e Hagës, si rezultat i kontradiktave në mes Koshtunicës dhe Kryeministrit Xhinxhiç, ky i fundit dha dorëheqjen, duke shkaktuar një krizë qeveritare. Por me sa duket nuk ishte serioze. Xhinxhiç së shpejti do bëjë një vizitë në Kosovë. Në Republikën e Malit të Zi filluan përgatitjet për një referendum që synon shkëputjen nga Serbia. Në Shkup po punohet për ndryshime kushtetuese në favor të shqiptarëve. Por gjithsesi faktori përfundimtar për ardhmërinë e Kosovës, janë strukturat Euro – Atlantike të vendosura aty dhe në rajon, dhe mbi të gjitha këto, janë zgjedhjet e përgjithshme në Kosovë, dhe ky fakt do të jetë testimi më i mirë i një populli i cili pasi pësoi tërë ato krime monstruoze nga milicia dhe paramilitarët serbë, aspiron për pamvartësi, dhe do të kundërshtojë çdo përpjekje për të imponuar një bashkjetesë me serbët, tashma të armiqësuar për vdekje! – 3 – Në rrugën e Kosovës drejt pamvartësisë dhe statusit të saj përfundimtar ka shumë vështirësi: Flitet se në zgjedhjet e nëndorit do votojnë edhe serbët e disa eklavave në veri të Kosovës. U fol për rindarje të saj, për ngritjen e një muri në Mitrovicë në mes dy etniteteve, Shqiptar dhe atë Serb. Rasti solli që ato të ngrinin akuza nga ma të ndryshmet kundër U.Ç.K. si për veprimet luftarake të saja në Luginën e Preshevës, dhe në fund për ngjarjet në Maqedoni. Edhe këtu u fol për këmbim territoresh, nga akademikët e Shkupit. “O Tempera, o Mores!” dhe asnjëherë nuk pati një ndërgjegjësim politik dhe kombëtar mbi krimet dhe dhunën e përgjakshme që ushtruan serbët mbi popullsinë e pambrojtur të Kosovës. Ato gjithnjë kërkojnë të çvasin dhe të terrizojnë. Por kohët kanë ndryshuar. Por edhe ekspansioni i tyre gjithnjë bëhet më kërcënues. Tani nuk flitet për ndarjen e Mitrovicës, por shtrohet me shumë urgjencë bashkimi i territorit në një të vetëm, dhe në të dy anët e Ibrit. Gjithashtu ideja se në zgjedhjet e nëndorit do merrnin pjesë vetëm disa enklava, tani shoqërohet me kthimin e 170 000 serbëve të inkriminuar. Të cilëve nuk u lejohet të shesin pronat e tyre shqiptarëve. Jam i bindur se ky rikthim nuk do të realizohet nga revanshizmi Serb. Por edhe në caqet e një kërkese jo vetëm që do ishte irracionale e absurde, por mbi të gjitha e pamoralshme. Përpjekjet për një rikthim janë të qëllimta, intriguese dhe tendencioze, për të nxitur incidente të reja, në mënyrë që të përligjet me çdo kusht ideja se të gjitha të këqijat dhe prirjet për destabilizimin e rajonit vijnë nga shqiptarët e Kosovës. Ky është morali Serb. Ata kërkojnë të rikthehen në një kohë kur edhe pas dy vjetësh, (në mungesë të territoreve për varrime në fushë – Kosovë) u zbuluan varre të përbashkëta edhe në periferi të Beogradit. Burra, gra dhe fëmijë, të masakruar nga milicia dhe paramilitarët serb. Ato flasin për procese demokratike, dhe mbajnë në burgje dhe kampe me qindra të burgosur shqiptar të dënuar si kundërshtarë politik. Ato që nxisin këtë rikthim të trupshëm e skandaloz, janë projektuesit e masakrave në Kosovë të vitit 1999. Janë ata që pas ekstradimit të Millosheviçit në gjyqin ndërkombëtar të Hagës, dolën nëpër rrugët dhe sheshet e Beogradit duke protestuar kundër vendimit “arbitrar” të Kryeministrit Xhinxhiç. Dhe nuk ka dyshim se ato janë mbeturinat e fantaksura të Arkanit dhe të Sheshell – it. Janë llumi i një kombi që nuk i bashkon asgjë me qytetërimin Europian. Pas asaj disfate, këto janë përpjekjet më të dëshpruara dhe mjerane të atyre që ruajnë akoma idetë dhe pasionet e vjetra historiko – ortodoksale se: “Kosova është zemra e Serbisë!” Ata , nëse vazhdojnë t’i qëndrojnë besnik të këtyre ideve fikse, nuk bëjnë tjetër vetëm se denoncojnë vehten përpara botës, duke treguar se trembëdhjetë shekujt e vendosjes së tyre në territoret e lashta të Ilirisë, nuk ishin të mjaftueshme për t’ju përshtatur mentalitetit dhe civilizimit Europian. Dhe kjo e vërtetë do të eksplodojë nga analet e historisë duke denoncuar qëndrimet e tyre të shpifura me një histori të fallsifikuar mbi Kosovën. Kosova gjatë tërë historisë ka qenë dhe mbetet Sopranoja e parë në Operën e Çështjes Kombëtare. Ajo është zemra dhe shpirti historik i Kombit Shqiptar. Nga: Fejzi Gushta
Dënim i rrallë, 20 vjet burg 20 vjet burg për të pandehurin Genc Tafili akuzuar si vrasës me cilësi të veçanta ndaj kolonelit Arben Zylyftari, vrarë me 2 Gusht 2000 pas 3 muajsh, me afërsisht 9 seanca gjyqësore, në seancën e fundit Gjykata e shkallës së I të rrethit Shkodër vendosi deklarimin fajtor të të pandehurit Genc Tafili për veprën penale të vrasjes me dashje të kryer ndaj punonjësit të policisë në bashkëpunim me të jatin Bahri Tafili, vrarë edhe ai në shtetrrethimin e 2 Gushtit. Parashikuar këto nga nenet 79 shkronja c dhe 25 të Kodit Penal të cilat e deklarojnë fajtor në bashkëpunim dhe dënimin e tij me 20 vjet burg. Përveç kësaj trupi gjykues me drejtues gjyqtarin Sandër Simoni deklaruan fajtor të pandehurin Genc Tafili edhe për veprën penale të armëmbajtjes pa leje parashikuar nga neni 278 / II KP dhe dënimin e tij me 3 vjet burgim. Në bashkëpunim të dënimeve në zbatim të nenit 55 / I KP dënimet e të pandehurit Genc Tafili kanë përfunduar në 20 vjet burgim (heqje lirie). Vuajtja e dënimit fillon që nga data e arrestimit 2. 8. 2000. Nevila Berdica
Rikthim tek tradita e politikës shqiptare Rezultati i partisë demokrate ishte një surprizë për politikën shqiptare por edhe për vetë drejtuesit më të lartë të saj. 5% e elektoratit zgjodhën këtë parti që t’i përfaqësojë në parlamentin e ri shqiptar. Nga ana e vet, pozita aktuale, nxitoi të përshëndesë lindjen e opozitës së vërtetë demokratike që do të përfaqësohej nga reformatorët e Pollos. Premisat, duke parë edhe statutin tejet liberal të kësaj partie, ishin për një fytyrë të re politike në vend. Këtë e forcoi më tepër edhe asnjëanshmëria e kësaj partie gjatë turit të dytë, ku ajo nuk mbështeti haptas anjë parti apo grupim politik. Ajo u duk e ndërgjegjshme edhe kur pohoi se do të mbështeste zgjedhjet e një presidenti pas një viti, për të mos krijuar krizë institucionale. Sigurisht që kjo do të vinte pas një kompromisi ku demokratët do të përfitonin. Deri këtu, gjithçka vazhdon të jetë normale, siç është normale qe reforma të jenë kundër votimit në proporcional në zonën 60 të Lushnjës, prej së cilës ata humbasin direkt në vend që të përfitojnë ndonjë deputet. Por, mbi të gjitha, i rriti vlerat e kësaj partie fakti i dorëzimit krejt të bardhë në listën proprocionale në Komisionin Qendror të Zgjedhjeve, që do të thoshte se ai kandidat që merr më shumë vota, do të futej në parlament. Kjo u trumpetua me të madhe nga liderat – sekretarë të reformatorëve si një shkallë e lartë demorkracie brenda partisë së re. Ndryshe po ndodh këto ditë. Duke parë që kanë mbetur jashtë listës sipas rregullit të mësipërm, tre ish – kryetarët e grupimeve që lindën partinë demokrate Genc Pollo, Dashamir Shehi dhe Petrit Kalakula, po përpiqen të gjejnë njëmënyrë që t’i fusin në parlament të lartpërmendurit. Me sa duket tre liderët – sekretarë, nuk mund të bëjnë dot politikë pa mandatin dhe imunitetin e deputetit, kështu që duhet të sakrifikohen 3 koka më të vogla brenda partisë, të shkelet marrveshja e listës së bardhë të proporcionalit ose e thënë ndryshe, të kthehemi në traditat e vjetra të politikës shqiptare. Shembulli më i spikatur është ai i S. Berishës, që në zgjedhjet e 97 edhe pse ishte president i depolitizuar që paraqet unitetin e popullit, ishte i pari në listën proporcionale të partisë së vet. Demokratët reformatorë pritej që fusnin në parlament 7 – 8 deputetë dhe sipas rezultateve do të ishin Nard Ndoka, Jak Ndokaj, Arben Lika, Saimir Çurri dhe tre të tjerë që me sa duket do të zëvendësohen nga Pollo, Shehi, Kalakula. Kështu shqiptarët kanë parë të avullohet para syve të trye edhe ëndrra për një parti ndryshe shqiptarëve. Parti e re, avaz i vjetër. Vetëm sa thamë më lart do të mjaftonin që në zgjedhjet e tjera kjo parti të humbiste të paktën gjysmën e elektoratit, që flitet se e ka marrë nga ngjashmëria me partinë nënë, të paktën në sigël. Blerti Delija
Zgjedhjet në Shqipëri, viktimë e sistemit të shumëpërfolur gjyqësor Nuk ka më as dyshimin më të vogël që zgjedhjet në Shqipëri përditë e më shumë po kthehen në një tragji – komedi. Ishte menduar të kishte një tur të parë, një tur të dytë dhe mbase një tur të tretë. Por që të arrinim në një tur të katërt, askush nuk e kishte menduar. Jo vetëm për këtë fakt këto zgjedhje shënojnë një rekord. Paditja në gjykata e shumë kandidatëve të humbur në këto zgjedhje të fituesve në zonat përkatëse, është një risi që do të kujtohet gjatë. Janë mbi 30 paditë, nga të cilat më e fituara ka dalë PS dhe më e humbur PD dhe koalicioni BF. Pa dëshirë, apo ndoshta edhe si në gjetje e KQZ për të lënë të vendosin të tjerët, gjykatat shqiptare kanë marrë në dorë procesin zgjedhor, duke dhënë madje edhe mandate deputetësh. Kjo ndodh sepse kështu e parashikon edhe kodi zgjedhor. Kështu nëse je i pakënaqur nga rezultati përfundimtar i votimit të një zone, mund t’i drejtohesh për rinumërim Gjykatës së Faktit. Nëse ke ankesa pëe procesin zgjedhor mund të ankohesh direkt në KQZ, por edhe në Gjykatën e Apelit. Ndërsa tjetër pozicion ka Gjykata Kushtetuese. Ajo i ka vendimet e formës së prerë dhe mund të përmbysë çdo vendim të KQZ, Gjykatës së Faktit apo Apelit. E thënë ndryshe, ajo jep mandate deputeti, ashtu siç edhe i ka dhënë deri tani. E pra kemi arritur në një pikë kyçe, ku e drejta themeltare e shtetasve, ajo e votës, përballet me një sistem gjyqësor të shumëpërfolur për korrupsion, ryshfete, të politizuar etj. Në të gjitha proceset, edhe në ato më ordineret, gjykata është vënë në shënjestër. E njëjta gjë mund të thuhet edhe në raportet me policinë, ku kjo e fundit akuzon prokurorinë dhe gjykatat për lirimin e atyre që kap policia. Gjithsesi, kjo është një gjë e thjeshtë para faktit të këtyre ditëve. Gjykatat janë vënë në vijën e parë të caktimit të fateve të politikës shqiptare, duke pjellur deputetë. E çuditshmja është se si PS ashtu edhe PD + BF janë të pakënaqur nga Kushtetuesja, edhe pse deri tani PS ka marrë rreth 4 deputetë prej saj. Ndërkohë, PD + BF kanë një argument në dorë. Kryegjykatësi kushtetues Fehmi Abdiu, arrit në atë post si figurë e spikatur politike brenda PS. Rrjedhimisht ai dhe kolegët e tij paragjykohen, pavarësisht nga aftësitë juridike që mund të kenë. E njëjta gjë mund të thuhet edhe për Gjykatat e Faktit dhe të Apelit, që janë shumë të përfolura për procese të montuara politike si ai i “6 të arrestuarve ish funksionarë të PD për genocid”, “14 shtatori”, “çështja Hajdari” si dhe gjyqet e hapura për drejtuesit e shtetit gjatë trazirave të 97. Të gjitha këtyre u shtohen edhe vetë eksperiencat e pakëndëshme që shumë qytetarë kanë patur në raportet direkte me gjykatat shqiptare. Opozita aktuale, që me sa duket nuk po pajtohet me humbjen dhe kërkon kthimin e votimeve në të paktën 33 zona, është kapur fort pas argumentit “Gjykata” duke lënë në heshtje KQZ. Pavarësisht nga sa thamë më lart, procesi i stërzgjatur i votimit po vazhdon, duke shënuar ndoshta një rekord. Ka të ngjarë që edhe pse me vështirësi, pas ndërhyrjes së vëzhguesve ndërkombëtarë që i pranuan zgjedhjet, do të konstituohet Parlamenti i ri (duke shpresuar që ngjarjet të mos precipitojnë “alla shqiptarçe”). Nëse parlamenti i viteve 97 – 2001 u mbiquajt nga opozita “i kallashnikovëve”, parlamenti që pritet të kostituohet po fiton emrin si i dalë nga gjykatat. Përsëri në skenë po del drejtësia shqiptare. E shumëpërfolura drejtësi. Blerti Delija
Malësi e Madhe Shkreli mes demokracisë dhe “drogës” së qeverisë Pas 24 qershorit 2001 kur Malësia e Madhe në vijim të traditës së saj votoi furishëm në favor të forcave të djathta demokratike, hakmarrja socialiste nuk po njeh kufi. Rasti më flagrant është komuna Shkrel (pjesë e Zonës nr. 2) e cila fillë pas kësaj po përballet me një akuzë sa absurde aq fyese, duke u quajtur Kolumbia e Shqipërisë. Ku policia socialiste trumbeton se paska zbuluar plantacione të tëra me bimë narkotike, madje jep shifra rreth 500 mijë bimë. E këtë trumbetim e ndihmuan në fillim disa media elektronike që i ushqen vetë shteti socialist (nuk thonë kot qeni ku han leh). Pas kësaj tymnaje u arrestuan disa fshatarë që këto bimë i kishin të mbjella të tokat e tyre, si Maliç Memças, Qamil Sela, Gjeto Lumaj, Brahim Maleci (edhe si drejtues i kultivimit të bimës, si dhe u kërkuan disa të tjerë për tu arrestuar, duke përfshirë edhe kryetarin e komunës z. Martin Pëllumbi, e për çudi të gjithë këta janë vetëm veprimtarë të partive të djathta antikomuniste. Gjithë kjo zhurmë ishte aq e fuqishme sa tingujt e vjedhjes e manipulimit të votave në raundin e dytë e të tretë në zonën nr. 2 thuajse nuk u dëgjuan fare, ku me sa duket ky paska qenë qëllimi i inskenimit të këtij “zbulimi” që u ngjan zbulimit të kapjes të grupeve armiqësore që mëma e PS i prodhonte me bollëk, në historinë e saj gjysëm shekullore, (e kot nuk thonë bëmë lopë se të pëllas; e bëmë nënë se të ngjas). Por pas kësaj intrige në shërbim të shtetit të dhunshëm socialist si qëndron e vërteta: Fillimisht duhet sqaruar se mbjellë quhet Kerp me emrin shkencor Canabis Sativa L, e cila është e licensuar në Europë edhe nga Komuniteti Europian, por sot në botë mbillen rreth 8 milion Hektarë (kujtojmë se sipërfaqja e vreshtarisë është vetëm pak mbi 9 milion Ha), madje kjo bimë ka të dhënë se mbillej që 15 shekuj para lindjes së Krishtit. Kerpi është bimë industriale që kultivohet kryesisht për fijet e fibrat e saja që përfitohen nga trupi i bimës, të cilat vlejnë për të prodhuar Qylyme, Sixhade, Tapiceri, Tapete e tjerë që ne i përdorim në shtëpi e mjetet tona, duke i blerë pasi vijnë nga larg. Farërat e kësaj bime i ka sjellë një shoqatë bamirëse Angleze, e cila ka marrë miratimin edhe nga Ministria e Bujqësisë, si dhe kaluar farërat nëpër doganat shqiptare. Duhet theksuar se kjo shoqatë Angleze ka kultivuar këtë bimë më parë në zona të varfra si në Rumani, Hungari, Poloni, ish Jugosllavi e tjerë, ku nuk ka pasur asnjë problem. Për këtë bimë kjo shoqatë ka dhënë edhe emisione në mediat elektronike që në muajin prill. Gjithsesi ja vlen të sqarohet se kjo bimë industriale është mbjellë në vendin tonë edhe gjatë regjimit komunist, ku për ironi të “fatit” në Koop. Bujq. Dedaj (sot Komunë Shkrel) në vitin 1988 ka qenë planifikuar që në vijim të mbillej Kerp, por që nuk u arrit pasi vitet 90 – të suallën demokracinë e ëndërruar. Por nuk ka dyshim se shteti i sotëm di të dallojë Kërpin industrial (Canabis Sativa L) që është kultivuar në Shkrel, me Canabis Sativa Indiana që kultivohet për drogë, e cila natyrisht është e ndaluar. Dallimin në fakt e bën edhe një fshatar që i është mësuar syri, pasi Canabis Sativa Indiana rritet me degëzime të shumta si shkurre, dhe ka kërkesa të tjera si për tokë e teknologji, ndërsa Kerpi industrial rritet pa asnjë degëzim. Por duhet të nënvizohet se në përbërjen kimike edhe Canabis Sativa L (Kerpi) ka përmbajtje të lëndëve që përmbledhen në THC (lëndë narkotike), por me përqindje tepër të vogël 0080 – 0090 %, ku po t’i llogaritësh në bazë të prodhimit të sasisë së luleve apo farës (që nxirret lënda) e ti shumëzosh me 500 mijë bimë narkotike rezulton se nga këto bimë mund të prodhosh vetëm 142 gram drogë të pastër, e kush do të ishte ai budalla që do të tentonte që të përdorte tërë atë volum mase për asgjë. Kur dihet se në Shqipëri qarkullojnë kg drogë të pastër çdo ditë, madje vetëm pak ditë pas kësaj në makinën e djalit të një socialisti me rëndësi rezultonin mbi 1. 5 kg drogë, e cila u la e lirë për tu tregtuar… nën siglën mos të preket se është i joni. Pra duhet ditur se çdo bimë në përmbajtjen e saj kimike ka alkoloide që në përgjithësi janë baza e drogave, ku sa për kulturë kokrrat (farat) e misrit kanë tre herë më shumë lëndë që shërbejnë si bazë për prodhimin e drogave të ndryshme. Por qëllimi nuk është ky, ai është padyshim politik, që kërkon të ndëshkojë këtë trevë së kurrë nuk iu nënshtrua komunizmit qoftë ky edhe i mbuluar me pelerinë Rozë. Sepse po të donte të zbulonte bimë të vërteta droge ato igjen në jug kudo pa as më të voglën vështirësi. Gjithashtu qëllimi tjetër është edhe ndëshkimi i shoqatës Angleze e cila zgjodhi të ndihmojë Veriu e Shqipërisë e jo Jugun e “Qeverisë”, si dhe kjo shoqata është e vendeve perëndimore kapitaliste (se ndryshe do të ishte po të qe nga Kuba apo Kina). Gjithashtu kjo bimë (Kerpi) ka rreth katër muaj që kultivohet hapët në tokat e Shkrelit, ku çdo ditë është parë nga organet policore e shtetërore. Natyrisht Policia vetëm zbatoi urdhrat e atyre, që duan fitoren me çdo çmim, qoftë kjo edhe si e Pirros… Korrik 2001 (Ndue Bacaj)
Shqipëria Etnike nga realiteti në… “ëndërr”… Tashma shekulli i 21 – të, si për të gjithë botën e qytetëruar edhe për ne shqiptarët ka trokitur në portat tona, duke paralajmëruar për një epokë të re, për një jetë më të mirë, më dinjitoze e më të ngjashme me atë që predikonte Mesia jonë Jezu Krishti rreth dymijë vjet më parë. Gjithsesi Historia e Shqipërisë (Ilirisë) është e gjatë sa vetë jeta, ajo dëshmon se të parët tanë kanë të paktën gjashtë mijë vjetë në këto troje (të Shqipërisë Etnike), ku natyrisht u pëfshinë në Baticat e Zbaticat e shekujve, aq sa Shqipëria e sotme politike është e reduktuar në vetëm rreth 28 mijë km2, nga 110 mijë km2 që është në fakt Shqipëria Etnike, e pranuar deri nga fundi i shekullit 19 – të e fillimi i shekullit 20 – të. Ku ne jemi i vetmi shtet në Botë që nuk kufizohemi me asnjë nga shtetet fqinje, por me tokat tona të grabitura nga fqinjët Sllavë, që në fakt janë thjeshtë ardhacakë të shekujve të VI – IX – të pas lindjes së Krishtit; të zbritur diku nga stepat e akullt të Rusisë së largët. Për hir të realitetit duhet pohuar se Iliria (Shqipëria) ka qenë vend i lakmueshëm për pushtues të ndryshëm, madje që para 2170 vjetësh kur perandori (Mbreti) i fundit Ilir, Genti u kap rob nga Romakët dhe Iliria u pushtua nga kjo perandori, e që nga ajo kohë kanë kaluar pushtime Romake, Bizante (vazhdimi lindor i perandorisë Romake), më pas u vërsulën Gotët, Hunët, Avarët, Normanët e Anzhuinët e tjerë, por të gjitha më shumë ishin sundime Politike e ushtarake e jo ngulmime që të tjetërsonin autoktoninë dhe trojet Etnike të Ilirisë. Por rreziqet më të mëdha Shqipërisë i erdhën pas shekujve VI – IX – të kur Turma apo më saktë Kope të tëra Sllavësh zbritën nga shpellat e akullta të Uraleve, për të kërkuar një fat më dinjitoz në këtë pjesë të bekuar të Europës, e ku ne shqiptarëve (Ilirëve) na kishte falur Zoti prej mijëra vjetësh më parë. Gjithsesi lëvizje e çvendosje popujsh ka pasur ndër shekuj, por ama fati i autoktonëve dhe ardhacakëve ka qenë normal për të dyja palët, por fatkeqësisht mes nesh e Sllavëve nuk ndodhi kështu. Kjo jo për fajin tonë, pasi Sllavët zbritën jo si njerëz në kërkim të fatit të ri, larg shpellave që u kishte rezervuar deri atëhere jeta, por si Kope Arinjsh (mbase me arinj nëpër shpella kishin jetuar) që kërkonin Gjah e Gjak, e ku preja e parë u bëmë ne Shqiptarët. Por gjithsesi në dokumentet e asaj kohe thuhej se Shqipëria (Iliria) përbëhej nga një territor prej 110 mijë km2. Dokumente ka me shumicë edhe pas shekullit IX – të, pra edhe në shekujt në vijim, shek.X, XI, XII, XIII – të e deri në atë të XV – të kur pushtimi i perandorisë Osmane po shtrihej në tërë Ballkanin e më gjerë, e të gjitha këto dokumente, tuj përfshi edhe ato të Stefan Dushanit e pranonin se Shqipëria shtrihej në një territor prej 110 mijë km2, por që kjo perandori i kishte pushtuar (1330 – 1335). Gjithashtu në këto dokumente shënohen territoret e skajshme të Shqipërisë (që ishin brenda saj), ku në Veri shënohen (skaji) Prijepolje, Senicë e vazhdon me Novi Pazar, Rashkë, Bllacë, Nish, e zbret në Lindje që nga Nishi, Leskova, Vranja, Bujanovc, Preshevë, Kumanovë, përfshin Shkup, Bistricë, Perlep, Musin, Manastir, Follorinë, Kostur, Greben, Meçovë, Janinë, Artë e deri në Jug fare në Prevezë, vazhdon duke u ngjitur në Perëndim me Detin Jon së bashku me Korfuzin, Detin Adriatik, tuj përfshi Ulqin e Tivar e ngjitet në territoret e Tuzit e Podgoricës me rrethinat Shpuzë, emë lart Kolashin, Beranë e drejt deri në skajin verior që shkruam më sipër. Duhet theksuar se nëse Serbët, Malazezët, e Grekët u pushtuan nga Pernadoria Turke fill pas betejës së humbur nga Ballkanasit në vitin 1389 në fush – Kosovë, Shqiptarët filluan të pushtohen vetëm nga fundi i shekullit XV – të, ku edhe pas kësaj kjo perandori e stërmadhe e kohës nuk gjeti rehati kurrë në trevën e Ilirisë, përveç dredhive politike, fetare, ekonomike e ushtarake e Ndau Shqipërinë në katë njësi administrative, që në gjuhën e saj i quante Vilajete, të cilat ishin: 1. Vilajeti i Janinës me një sipërfaqe prej 17. 900 km2 2. Vilajeti i Shkodrës me një sipërfaqe prej 10. 970 km2 3. Vilajeti i Manastirit me një sipërfaqe prej 28. 500 km2 4. Vilajeti i Kosovës me një sipërfaqe prej 32. 900 km2 Ku Shqipëria gjithsej kishte një sipërfaqe 90. 270 km2, dhe një Popullsi Totale 2. 697. 960 banorë, e kjo njihej nga të gjitha shtetet e kohës deri nga fundi i shekullit 19 – të. Gjithsesi deri në vitin 1878 Shqipërisë Etnike i ishin grabitur rreth 24. 000 km2, ku këto toka u ishin dhënë Greqisë 9275 km2, Malit të Zi 4683 km2 dhe Serbisë 10. 500 km2. Por shkatërrimi i mëtejshëm i Shqipërisë Etnike fillon më saktë pas vitit 1820 kur perandoria Osmane detyrohet të njohë “pamvarësinë” e Serbisë, Greqisë e Malit të Zi, si rezultat i presionit të Rusisë, ku luftrat e gjata e kishin dobsuar disi perandorinë Turkoshake, ku nën pretekstin se ku ka Ortodoksë janë toka Serbe, Greke, Malazeze apo Maqedone. Por kulmi i pazarllëqeve të fuqive Europiane mbi trojet shqiptare Etnike filluan të “ligjërohen” në vitin 1878, në të ashtuquajturin Kongresi i Berlinit (13 qershor – 13 korrik) ku Shqipëria Etnike u kërkua të zvogëlohej thuajse në kufijtë e sotëm, por që përpjekjet e shqiptarëve dhe organizimi më i lartë i tyre, Lidhja e Prizrenit (1878) bënë që ky kongres famëkeq të mos zbatohej tërësisht. Në këtë periudhë në dokumentet Osmane, por edhe të tjerë pranohej se Shqipëria në Ballkan zinte një sipërfaqe prej 86 mijë km2, me një shtrirje gjatësore prej 430 km dhe gjërësi 200 km. Por pas kësaj erdhi viti fatal i 1913, që quhet Konferenca e Londrës e cila “ligjëroi” grabitjen e trojeve shqiptare si më poshtë: 1. Serbia u zgjerua me 34 mijë km2 tokë, duke lënë këtu edhe rreth 1. 4 milion banorë (shqiptarë të sllavizuar ose jo), këtu përfshihet edhe Kosova. 2. Mali i Zi u zgjerua me 7 000 km2, duke lënë këtu edhe 260 mijë banorë (të sllavizuar ose jo, por të gjithë shqiptarë). 3. Maqedonia u zgjerua me 9 700 km2, duke lënë këtu edhe një popullsi tërësisht shqiptare prej 500 mijë banorësh. 4. Greqia u zgjerua me plot 10. 794 km2, duke marrp ne vehte rreth 500 mijë banorë autoktonë shqiptarë. Pra përveç trojeve të grabitura deri në vitin 1913 që i cilësuam më sipër, tani në vitin 1913 u grabitën nga Shqipëria Etnike plot 61. 524 km2, duke ngushtuar kufijtë e shtetit shqiptar në rreth 1/4 e atij që i kishte falur Zoti, duke e lënë në vetëm 28. 746 km2, e kjo për ironi të fatit tashma quhej Shqipëria “Londineze”. Por me sa duket grykësia Sllavo – Ortodokse edhe pas këtyre nuk u shua, ajo u shfaq përsëri në vitin 1915 kur fuqitë e Mëdha “Vendosën” që Shqipëria të cungohej me kufijtë Veriorë lumin Mat dhe me atë Jugor lumin Vjosa, e që do të mbetej vetëm rreth 13. 500 km2. Por për fatin tonë kjo nuk u realizua jo vetëm për qëndresën e shqiptarëve, por edhe se e pengoi lufta e parë Botërore. Ajo që nuk u realizua me 1915 u kërkua të realizohej në konferencën e “paqes” në Paris në vitin 1919 (pas përfundimit të luftës së parë Botërore), por vetë Zoti dhe Presidenti Amerikan Z. Wilson e ndaloi këtë masakër të pashoqe të grykësisë të klyshëve të Rusisë, tentativa kishte edhe në vitin 1920, por ato dështuan mbi të gjitha edhe me luftën e përpjekjet e pashoqe të vetë shqiptarëve. Për të parë më qartë koston e lartë që pagoi populli shqiptar në qëndresën e tij për liri e mvehtësi po japim disa shifra si më poshtë: 1. Në vitin 1878 Shqipëria humbi rreth 70 mijë luftëtarë të lirisë, si edhe armiqtë sllavë i rrënuar plot 600 lokalitete e fshatra Etnike. 2. Në vitin 1913, si dhe në luftën e parë Botërore (1914 – 18) u eleminuan rreth 350 mijë shqiptarë, si dhe u larguan me dhunë nga vatrat e tyre mbi 500 mijë të tjerë, si dhe ju grabitën rreth 800 lokalitete e fshatra safi shqiptare. Në këtë kohë në Shqipërinë “Londineze” numëroheshin vetëm 833 mijë banorë, ndërsa në territoret e grabitura numëroheshin 950 mijë banorë, mjerisht në këtë regjim u spekullua shumë me atë që kush ishte ortodoks të regjistrohej Sllav e ai musliman turk. 3. Në vitet 1919 – 1939 përsëri u zhdukën rreth 800 mijë shqiptarë, u dëbuan nga trojet e tyre mbi 500 mijë, ku vendin e parë e zë Kosova martire, ku shteti Serb kërkoi të zëvendësojë në këto kohë shqiptarët me 165 mijë kolonë sllavë. (Vetëm në 80 vitet e fundit nga Kosova u dëbuan me forcë mbi 1. 2 milion shqiptarë të cilët emigruan në vende të ndryshme e veçanërisht në Turqi). Mjerisht në këto kohra shqiptarët kishin pak miq e shumë armiq, por unë dua të shënoj vetëm një mik të madh që ka mbetur në hije, dhe një armik akoma më të madh që dhunshëm u respektua nga komunistët për mbi gjysëm shekulli. Së pari mikun e shqiptarëve Lordin Anglez Beakonfield i cili me 13 qershor 1878 i dërgon Kongresit të Berlinit një memorandum, ku ndër të tjera shkruan: “…Indipendenca e Shqipërisë përveçse është në interesin e shqiptarëve është edhe ekuilibri i Europës, ku duke ndihmuar indipendencën e Shqipërisë Etnike Europa e qytetëruar ka formuar murin mbrojtës të Europës Perëndimore kundrejt invazionit sllav”. E kjo me sa duket është kuptuar tepër vonë, mbase vetëm në vitin 1999, kur barbaria Sllavo – Ortodokse rrezikoi jo vetëm Shqiptarët e Kosovës, por edhe vetë qytetërimin perëndimor të Europës e më gjerë. Së dyti armikun e shqiptarëve dhe filozofin e mikun e proletarëve (horave) Karl Marksin i cili në vitin 1878 do të shkruante pak para Kongresit të Berlinit: “Arnautët (shqiptarët) janë pjesërisht të krishterë të ritit ortodoks Grek dhe pjesërisht musliman, ku duke gjykuar për sa i njohim janë pak të përgatitur për t’u qytetëruar. Prirjet e tyre grabitqare duhet ta detyrojnë çdo qeveri fqinje t’i mbajë ato nën trysni të rreptë ushtarake, përderisa përparimi industrial në vendet fqinje të mos u sigurojë punë atyre si Drurëprerës e Ujëmbartës… Nuk mund të mohohet fakti se gadishulli i quajtur Turki Europiane është pasuri natyrore e trashiguar nga stërgjyshërit e racës sllave të jugut… Rivalë të sllavëve janë vetëm barbarët arnaut dhe turqit të cilët prej kohësh duhen dënuar si kundërshtarët më të egër të qytetërimit e përparimit, përkundrazi sllavët janë të vetmit bartës të qytetërimit…”. fatkeqësisht ky antishqiptar u dëgjua jo vetëm në ato vite kur fati i Shqipërisë dergjej në “spitalet” e Parisit, Londrës, Berlinit, Moskës apo gjetkë, por edhe pas luftës së dytë Botërore, kur rendi i ri Komunist premtonte liri, përparim e deri vetvendosje të popujve, por me ne ndodhi e kundërta kur sundimtarët e rinj komunistë në vitin 1945 jo vetëm nuk bënë asgjë për Shqipërinë e coptuar ndër vite, por përkundrazi prë t’u dukur sa më sahanlëpirës e të përulur para Titos e “Baba” Stalinit i bënë hallall Serbit, Grekut, Malazezit e Maqedonit gjitha mizoritë njerëzore e toksore që kishin grabitur ndër vite. Fatkeqësia e Sshqiptarëve kudo që ndodheshin pas kësaj u shtua pasi nuk kishin vetëm armiqtë Sllavë – Ortodoksë fqinj, por kishin armiqtë komunistë – internacinalistë që pretendonin se janë shqiptarë pa Shqipëri… Gjithsesi edhe pas rënies së këtij sistemi gjakatar që u bazua në filozofinë e Marksit, për ne shqiptarët hallet s’kanë të sosur, pasi vëllezërit tanë në trojet e tyre Etnike diskriminohen, denigrohen, madje dhunohen në të gjitha të drejtat e tyre kombëtare, fetare e njerëzore, shembulli më sinjifikativ ishte spastrimi etnik i kriminelëve Serb në Kosovë në vitin 1999 ku për rreth 1 milion banorë u torturuan, dhunuan, masakruan e dëbuan nga trojet e tyre etnike, për të vetmin faj se kërkonin të jetonin të lirë në trojet e tyre që i fali Zoti, pa pushtues Serb. Me sa duket pas 121 vjetësh Europa plakë u kujtua për memorandumin e lordit Anglez, duke ndaluar këtë masakër në mes të Europës. Por nuk duhet të harrojmë se kishte më shumë “Europianë” që ende lexonin K. Marksin, madje e komentonin se kjo ishte një luftë e qytetërimit Sllav, ndaj barbarëve Shqiptarë, e ku këta ishin edhe me pasaportë shqiptare, madje edhe në majë të shtetit të grabitur me ndihmën e po Serbo – Grekëve në vitin e zi 1997, tamam si në vitin 1945. Por tashma kohët me sa duket kanë ndryshuar, e për këtë protagonistë po bëhen vetë shqiptarët kudo që janë, pasi ata po zgjojnë ndërgjegjen e tyre Kombëtare tyre të mohuar, madje me të gjitha mjetet, tuj përfshi edhe atë më sublimen luftën, aq sa tingujt e saj kanë filluar të zgjojnë Europën e Botën e cila fillmisht duket ende e përgjumur, por që duke u shtuar muzika e luftës që bëjnë shqiptarët për çlirim kombëtar, madje edhe shoqëror të atyre do t’u ikë përgjumja e gjatë për të mos u vonuar më kurrë. Mbase ata duhet ta dinë se ne shqiptarët sot jemi plot 16. 5 milion, ndonëse të ndarë në: Shqipërinë “Londineze” 3. 5 milion, në territoret e grabitura nga Serbia tuj përfshi edhe Kosovën tashma të çliruar 2. 2 milion banorë, në greqi 2. 1 milion banorë, në Maqedoni rreth 1 milion banorë, në Mal të Zi 80 mijë banorë, e të gjithë këta në trojet e tyre etnike të grabitura nga fqinjët Sllavë. Gjithashtu shqiptarë ka në Bosnjë, Kroaci, Rumani, Turqi e Bullgari me rreth 3 milion të tillë (pra në Ballkan), ndërsa në pjesët e tjera të botës janë edhe rreth 4. 6 milion, e të gjithë bashkë japin shifrën që shkruam më sipër. E që padyshim në këtë fillim shekulli të Ri të gjithë sa jemi e kudo që jemi ka ardhur koha të mendojmë e veprojmë që shekulli i 21 – të të jetë shekulli i aspiratave tona, i ëndërrave tona të bukura e të trishta, pse jo ta themi pa frikë për Shqipërinë tonë të dashur atë etnike që na e fali Zoti e na e Mohoi Robi… Shpresojmë. (Ndue Bacaj)
Fronti katolik dhe Fronti turkoman: Shqipëria as Evropë, as Azi Pa dyshim, periudha më e lavdishme e Kombit Shqyptar, asht ajo periudhë qi mundet me u qujetë “Kastriotiane”. Me t’drejtë Abaz Ermenji n’historinë e tij shkruen: “Që kur Shqipëria quhet Shqipëri, Gjergj Kastrioti është ai burrë që e tregoi atësi Komb e Shtet më vehte, nga më të fortët në Europën e asaj kohet, gjatë një lufte të pandërprerë prej 25 vjetësh; dhe formoi nujen e kreut ku mund të lidhej filli i historisësë saj për kohën e pastajme!” (A. Ermenji “Vendi që zen Skënderbeu në Historinë e Shqipërisë”, faqe 507). Mbas vdekjes së Gjergj Kastriotit (1468), Osmanët ia dolën të shkatërronin këtë strukturë shtetërore. Fillimisht, duke asgjësue një e nga një Bujarët e Arbrit, prej të cilëve, edhe ata që s’u vranë në luftë, u larguan në Itali, Venedik, Napoli, Raguzë e gjetiu. Mandej me kalimin e kohës, duke ndërhyrë në atë infrastrukturë që u kish dhënë shqiptarëve bashkimin në mungesë të shtetit: në fenë. Të mos ishin më të një feje të vetme e sidomos jo të një feje perëndimore, shqiptarët nuk do të formonin dot një kulturë kombëtare të tyren, e cila t’i mbante të lidhur rreth vetes si Komb, por nuk do të kishin as edhe një bosht politik të tyrin, sepse për kohën për të cilën bëhet fjalë “jetë fetare” do të thoshte njëkohësisht edhe “jetë kulturore” dhe “jetë politike”. Megjithë këtë, Pushtimi Osman nuk arriti të shkatërrojë e të asgjësojë gjithçka, dihotominë shqiptare sundimi pesë – shekullor nuk e neutralizoi dot. Lufta për të gjetur e rigjetur vehten, si nëpër një mjegullnajë nën vetdije, aty në Gadishull, në kapërcyell midis dy boshtesh, do të mbresonte fort mënyrën e jetesës, historinë, konstitucionin shpirtëror, universin zakonor e doktar të shqiptarëve. Me ndryshimin se tanimë kësaj lufte i shtoheshin specifikat që lidheshin me ndërfutjen e një feje të re. Ndeshjen në mes këtyre dy botësh do ta ndinte edhe Kontinenti në të gjitha çastet kur shqiptarët do punonin për bashkimin kombëtar dhe autonominë e tyre. Duhet pranuar se refleksi ikësaj ndeshjeje krijoi në “Lidhjen e Prizrenit” dy rryma ideologjike, të cilat vepruan si “dy fronte” në gjirin e kësaj lëvizjeje: Fronti që shpejtonte për shpëtimin e Kombësisë Shqiptare, dhe pjesmarrjen e lirë të saj në qytetërimin europian, dhe Fronti çiltas turkoman, që politikisht ishte i orientuar nga Lindja. Në Kongresin e Dibrës (Korrik 1909), organizuar prej xhonturqve me qëllim që ta lidhnin pas politikës së tyre klasën drejtuese shqiptare, përplasja e dy rrymave u vu re në mënyrë të shëmtuar; në këtë Kongres shkëlqyen me mungesën e tyre përfaqësuesit e popullsisë katolike të Veriut që nuk qenë ftuar. Ky Kongres u shtie në punë prej propagandës antishqiptare, edhe si kundërpeshë prej Kongresit të Manastirit (Nëndor 1908), ku shqiptarët qenë paraqitur të ndërgjegjësuar se shpëtimin nuk e kishin nga e prisnin, veçse prej Perëndimit. (A. Plasari, “Vija e Teodosit”). Duke folur për dobitë që i erdhën Arbërit prej Katoliçizmit, Fan Noli shkruen kështu: “Katoliçizma nga njëra anë i jepte Shqipërisë bashkimin që i mungonte si shtet dhe nga ana tjetër e lidhte me Botën e Krishterë Europiane”. Me sa duket pra n’historinë e Arbnit ka ekzistue edhe një periudhë ku asht shfaqë edhe rreziku i sllavizmit, dhe kjo padyshim prej se Arbni ka provue me ba jetë shpirtnore e politike me perëndimin. Rreziku i ri i shfaqun n’Ballkan, ai i truqve Osmanllinj, bani qi nji pjesë e madhe e bujarve t’Mëdhaj të reflektojshin e t’lidheshin n’aleancë. Ata qi asnjiherë nuk patën gjetë rrugën e përbashkët dhe që patën luftue sa kundër princave Serb, Grek e Kroat, po aq edhe kundër njeni – tjetrit, tash nën komandën e Gjergj Kastriotit mblidhen nën nji shtet t’vërtetë: në nji shtet t’krishtenë ma t’madhin n’Ballkan. E kte e mbërrijnë në idenë e Katoliçizmit, e n’aleancë me Kishën Katolike Perëndimore. I ngujuem diku atje, n’Kuvend t’qytetit t’vet, krrusun përmbi libra, vritte mendjen Frati i Madh e numronte dallimet thelbsore n’mes sistemit “kulturor” aziatik, e kulturës prendimore Europiane. N’nji artikull me titullin “Kur do t’bashkohen shqyptar’t” rreth 80 – vjet ma parë, ai i caktonte kushtet: “…Kur shumica e tyne t’mendojë e t’veprojë mbas parimeve t’nji kulture t’vetme. Përndryshe, kurrë s’ka me u vërtetue nji bashkim kombtar ndërmjet shqyptarve. Sot nuk asht besimi qi ndan zemrat e njerzve n’shekull, por asht kultura e ndryshme qi nuk i len me u bashkue.” Sa aktual tingllon mendimi filozofik i Fratit t’Madh e Poetit Kombtar At’Gjergj Fishta. N’Manastir kultura prendimore pat korrë fitoren ma t’plotë. Kuptohet roli i Katoliçizmit dhe i klerit të tij në ktë Kongres, ku kryetar i Komisionit t’Alfabetit dhe i njisimit t’Gjuhës Shqype kje Frati i Madh At’Gjergj Fishta, dhe nën – kryetar Luigj Gurakuqi. Për ktë zgjidhje prendimore t’alfabetit t’shqypes, u patën prononcue edhe nji pjesë e mirë e muslimanëve shqyptarë. Pamvarsisht prej demostratave qi organizuen fanatikët n’Manastir apo n’Shkup, kundra shkronjave latine, për ABECENË arabe, Hafiz Ali Korça i bekoi shkronjat latine para popullit. Protestat kundra ABECESË arabe n’gjuhën shqype, iu drejtuen Kryeministrit e Ministrit t’Arsimit n’Stambollë, prej Klubit t’Janinës e prej qyteteve t’tjera t’Çamërisë. Protesta e Klubit t’Filatit drejtue Portës së Naltë përfundonte me fjalët: “Atë gjak që na ka mbetë do ta derdhim për ABECENË latine”. Në kjoftë se do t’bajshim nji retrospektivë e t’ktheheshim n’shekullin e XV – të, do t’shofim se si Kryeipeshkvi i durrësit qysh në v. 1462, i çonte famullitarve t’Matit “Formulën e Pagzimit” t’përkthyem n’shqyp, nji shembull domethanës qi vërteton se gjuha shqype u mbronte me konseguencë edhe n’ritet e n’shërbesat fetare prej Klerikve t’nderuem e patriotë katolikë. Nuk duhet harrue se Gjergj Kastrioti e Ballaban Pasha janë dy pika kulmore qi e përcaktojnë shqyptarizmin e anti – shqyptarizmin: patriotizmin, besën e burrninë e Princit Gjergj Kastrioti dhe pabesinë e tradhëtinë e Ballabanit; të dy shqyptarë por me polaritet t’kundërt e me fe t’kundërta… N’fushën e kulturës duhet vue theksi përmbi Marin Barletin, nji ndër figurat e shqueme t’Rilindjes Europiane. Qe si do t’u shprehte F. Noli me 1922 për figurën e Barletit: “I paisur me një kulturë të thellë, dhe që e njihte latinishten me rrënjë, ai e bëri Heroin tonë kombëtar Gjergj Kastriotin të njohur në të gjithë Botën duke u përkthyer në gjuhët kryesore të europës.” Shembulli i Pjetër Bogdanit asht ndër shembujt ma t’shkëlqyeshëm n’mbrojtjen e gjyhës kombtare, t’kulturës, t’fesë e t’identitetit, t’cilat për kohën patën kuptim unikal. At’Shtjefën Gjeçovin, shkenctarin e apostullin e Fesë e t’Shqyptarizmit, do ta vritnin serbët vetëm se përhapte gjuhën shqype e mbronte kulturën kombtare. Patër Anton Harapi do t’u torturonte e t’u pushkatonte prej Rregjimit Komunist bashkë me dhetna e qindra klerikë t’tjerë. Poetit tonë kombtar At’Gjergj Fishta, do t’iu dhunonte vorri ashtu si Bogdanit, e eshtnat do t’iu hidhnin n’Drin!… T’parit, prej pushtuesve osmanë, ndërsa t’dytit pre vetpushtimit komunist. Pa n’ktë kontekst, cilido mundet me konstatue ngjashmëninë e pushtuesit aziatik, me dhunuesit e Fesë e Shqyptarizmit t’cilët si për ironi t’fatit, pushtimit pesë shekullor osman i shtuen afro edhe pesë dekada (me t’njajtën monedhë), tue na lanë nji shekull mbrapa botës së qytetnueme!… Shekullin e XX e kena humbë, tash duhet me mendue me hy n’shekullin e ri si europianë ose t’shpërbahena si Komb. Fjalën e kanë politikanët dhe ata që kanë në dorë fatet e Kombit. Asnji abuzim nuk duhet ba me historinë. Kot mundohen pushtetarët kur pretendojnë se janë pro prendimit dhe se do ta bajnë Shqypnin si gjith’Europa, kur atyne që i qindruen besnik qytetnimit, kulturës dhe fesë europiane, i konsiderojnë si qytetarë të klasit të II – të!… Mos harroni se Europa na e njef mirë historinë dhe reagimi i saj nuk ka me kenë favorizues, për sa kohë që pushtetarët tonë, nën “frakun” europian kan me ruejtë mentalitetin xhonturko – bizantin, ashtu siç bane paraardhësit e tyne… Kush nuk dishron me nxjerrë mësim prej historisë, ka me ra pre e sfidave t’saja. Shqypnia ndodhet n’mes Lindjes e Prendimit, çka përban nji shans për me fitue ose për me humbë. “Çelësin magjik të ktij shansi e pati gjetë Gjergj Kastrioti; çuditërisht mbas vdekjes së tij asnji tjetër nuk arriti me e gjetë. Kush ka me gjetë ktë “çelës” ka me kenë shpëtimtari. Por për me gjetë “çelësin”, mendoj se ma parë duhet me gjetë Gjergjin… Presidenti i jonë, ma parë se t’vendoste buqetën me lule përmbi arkivolin e Nanë Terezës, ma parë se t’i puthte dorën Shejtnisë së Tij, Papa Vojtilës, ma parë se sa t’zbulonte bustin e Gjergj Kastriotit, duhet t’mendonte se cilës përkatsi fetare i përkasin kto figura. Sa ministra dhe sa ambasadorë kja prej ksaj përkatsie fetare?! Dalja “apendisit” e përkatsisë katolike në shoqninë e jetën kulturore shqyptare u manifestue n’mëndyrën ma t’pa skrupullt me manipulimet nga dy partitë e mëdha PS e PD, gjatë zgjedhjeve t’pushtetit lokal. Hipokrizia e orientit bizantino – aziatik asht rranjosë thellë n’çdo çelizë t’pushtetarve tonë. Pa u zhveshë prej ktyne mendsive, pa u respektue çdo përkatsi fetare, asht e kotë t’flitet për unitet e për pajtim kombtar. Nuk mundena me pasë bashkim e unitet kombtar pa nji respektim rigoroz të t’gjitha komuniteteve fetare. A mundet me u folë për mbrojtjen e të drejtave t’shqyptarve n’Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi, kur ato iu mohohen shqyptarve t’besimit katolik prej vetë Shtetit Shqyptar, dhe konkretisht: n’Maqedoni ku përkatsisht 30 – 35 % janë shqyptarë, Shteti maqedon iu ka dhanë hapsinë n’qeverisjen e vendit tue i vendosë në poste si: nji zv – kryeministër e pesë – apo gjashtë ministra (megjithëse t’besimit musliman)!? Vallë e i njef kto fakte Presidenti i jonë? N’kjoftë se Shteti shqyptar (aktual), do t’zbatonte me qytetarët e tij, kriteret e Shtetit maqedon, pa dyshim duhet t’kishim t’pakten dy – tre ministra dhe katër ambasadorë. Ky aspekt thellsisht politik duhet me u pa me shumë kujdes e përgjegjsi, sepse ka t’bajnë me Pajtimin Kombtar. Në kjoftë se sinqerisht aspirojmë me u integrue n’Europë, at’herë duhet me iu përmbajtë ktyne tezave europiane: e para, “Vepro gjithmonë në mëndyrë të atillë qi sjellja e jote me kenë shembull dhe rregull mbarëvajtjeje për t’gjithë. – Kshtu flet imperativi kategorik, neni i parë i detyrës së përditshme t’nji europiani oksidental” (Emannuel Kanti). Simbas tezave Europiane, paaftësia nuk asht çështje qi mundet me iu “faturue” asnji përkatsiet fetare, asnji krahinet apo çështje seksit, por vetëm çështje t’paaftit. N’kjoftë se aspirojmë për kulturën dhenormat morale e etikën europiane, kjo aspiratë duhet me u kthye n’vepër e jo me mbetë n’letër. Europa nuk e han mashtrimin. Politikanët dhe pushtetarët duhet me i ndërpre “eksperimentet”, se Shqypnia nuk asht ma nji parcelë eksperimentale, por për fat t’keq, nji popull i armatosun ose i thanun me shqyp: nji rrezik i madh potencial. N‘kjoftë se dikush e armatosi për me e vetasgjësue (ashtu siç ndodhi n’gjasht – mujorin e parë t’v. 1997), ai “kushi” do t’përgjigjet para Kombit dhe historisë. N’Shqypni, t’pakten t’ishte zbatue ligji romak i v. 212 e.s. kur Perandori Karakalia kreu nji akt madhor, tue nxjerrë “ediktin” (cives romani) nëpërmjet t’cilit u nepte qytetarinë romake t’gjithë banorve t’Perandorisë. Çuditnisht n’ktë fushë ndodhena 18 shekuj mbrapa Romës së Lashtë!… Gjergj Kastrioti, Luigj Gurakuqi e Nanë Tereza kanë vdekë dhe nukmundena me u mburrë para Botës me emnat famëmdhej t’tyne në kjoftë se nuk bahena pjesë e veprës së tyne.
Mark Bregu “Paradë” kandidatësh… pa njolla Në tubën e “zambakëve” dhe “karajfilave” të bardhë të Shkodrës, të cilat do të përfaqësojnë elektoratin Demokristian në Parlamentin e ardhshëm Shqiptar bann pjesë edhe kandidati për deputet i zonës nr. 5 z. Agim Lera, student i vitit të tretë “Fakulteti Histori – Gjeografi” Universiteti “Luigj Gurakuqi”. Kush është Agim Lera? Agimi u lind me 16. 04. 1974 në fshatin Plan të Dukagjinit, në nji familje bujare dhe të shquar patriotike. Asht pasardhës i denj i Mark Lulës së Shalës, i cili dijti të shpalosë plot madhështi vlerat e tij në “Lidhjen Shqiptare të Prizrenit” (1878). Agim Lera, do të ngjitë shkallët e Parlamentit Shqiptar si nji “Maratonomak” për të përcjellë në këtë Tribunë, problemet dhe hallet e mëdha me të cilat përballohet zona nr. 5 e Shkodrës, (të cilat z. Lera do ti përfaqësojë denjsisht). Shpatullat e gjera të djaloshit trim, fisnik e bujar do të mbajnë mbi supe peshën e rëndë që i ka ngarkue elektorati, dhe çdo premtim dhe angazhim do përmbushë me nderë ashtu siç i ka hije nji Demokristiani të devotshëm. Z. Lera nuk premton shumë por atë që e premton e mban, ai nuk flet shumë por thotë shumë… Në takimet që ka ba me elektoratin, ka qenë mjaft transparent, bindës dhe mbresëlanës. Natyra e tij e qeshur (si vetë mosha e tij), shpirti i tij kristal, pa njolla e “gjynahe”, e kaluara e shkëlqyer e paraardhësve e bajnë mjaft të besueshëm e konkret. Ai solli në Shkodër aromën e kandëshme të luleve të bjeshkëve që e rritën, bujarinë, besën dhe trimërinë e trashiguar në breza, për t’i gërshetuar me butësinë e kulturës së qytetit 2700 vjeçar të “Rozafës”. Gërshetimi i këtyre elementeve e bane ma të plotë portretin e deputetit të ardhshëm, e bajnë atë ma të besueshëm në realizimin e aspiratave Demnokristiane e zbardhojnë ma shumë Parlamentin Shqiptar i cili me siguri do të jetë ma cilsor, ma paqësor, ma qytetar, pa krisma pistoletash, pa fyerje banale dhe pa gjak… Z. Agim Lera, në këtë Parlament do të jetë përkrar Liderit Demokristian politikanit të suksesshëm, pranë qytetarit të vërtetë (që përmbush çdo kriter të qytetarit dhe politikanit Europian), – Zotit Zef Bushati. Z. Lera do të jetë përkrah zonjës Mimoza Vreto, përkrah mjekut dhe bashkqytetarit – Anton Gurakuqi, dhe padyshim përkrah Admiralit të “hekurt” z. Vladimir Beja. Jemi të bindur se në këto zgjedhje, Demokristianët Shqiptar do të përfaqësohen nga nji grup parlamentarësh me figura të shquara: Shkodra do t’i “dhurojë” Parlamentit, agronomin dhe intelektualin plot reputacion – Rrok Gavoçi, pedagogun e njohur dhe intelektualin kapacitiv (njohësin e tri gjuhëve të huaja) – Luc Agraja (dekoruar me medaljen e artë) nga Ministria e Arsimit. Pra siç e thamë ma lart, përkrah z. Lera do të jetë edhe nji “kor” i fuqishëm me zëra të armonishëm të cilët asnjiherë nuk do të “stonojnë” gjatë mandatit katër vjeçar. Të gjitha zonat që mbulohen me kadidat Demokristian kanë përfaqësues të denjë, njeri prej të cilëve është edhe intelektuali dhe demokrati i orëve të para, z. Kolec Gjergji. Fitorja e kandidatëve Demokristianë, është fitorja e Shkodrës dhe e mbarë Shqipërisë, është e ardhmja e ndritur e brezave, garantja e unitetit Kombëtar. Le të jetë kandidati – Agim Lera, lajmëtari i nji agimi të ri, mbas “muzgut” të nji tranzicioni të tejzgjatur dhjetë vjeçar. Udhë të mbarë o “pëllumba të bardhë” që udhëtoni drejtë kaltërsive të qiellit Shqiptar. Shkodër 22 Qershor 2001
Mark Bregu (Vatnikaj) Pasha qiellën e pasha tokën dieg në kullë ma kanë nanloken Deli Pjetër – “Thaçit” (Peng nderimit) Vikatë “zana” e Miliskaut Dridhet toka e ushton bjeshka Si rrufe shkrep mbi xhandarët Trimi i Thaçit – Deli Pjetra. Hypë si shqipe n’mej t’krepit L’shon nji za që ka dridhë tokën Po ku janë xhandarët e Mretit. Djegë në kullë, ma kanë, Nanëloken. Nuk ka “pritë” me ia ndalë turrin S’e ndal pushka as gjylja e topit Mbi xhandarë ka shpërthye vrullin Deli Thaçi – “ujku” i hordopit… (lagje e fshatit – Miliska -Pukë) 1) Idhët i sheh muret e kullës Mbrendë nanë – loken, djegun zharë Si rrufe del n’shtek të rrugës Ballë për ballë me i togë xhandarë Bash si ujku mbi kope Që s’len dele, dash as skjap Shumë xhandarë ka shtri për dhe E’ nji ma të fortin n’fyt e kapë Mbasi e shtrinë për tokë, Qelia Me i nxjerrë shpirtin per gazep N’krah e ven, niset te shpia N’mullarë t’dushkut don me djegë Ndalë e kanë burrat e fisit Afër kullës n’at breg zallit Ndal: Deli, për hater t’Krishtit Mos e digj at’djalë për s’gjallit. Me i herë turrin e ka ndalë Siç ndal shkambi dallg’t e detit. Për ju burra, jam tuj e falë Ç’ka i panë sytë, t’ja kallxojnë Mretit… Kur ti mledhin mercenar’të Me “kullotë” ndër kneta e fusha Mos t’i lshojnë bjeshkëve “zagarët” Se ktu ka “ujq” e “harusha”. Kushtue trimit patriot, Deli Pjetër Thaçit, njenit prej kundërshtarëve ma të rrebtë të Monarkut – Ahmet Zogu. I tillë ishte pinjolli i Pashait të Matit i cili nuk kursente as plakat por i digjte si në mesjetë, në kullat e tyne. Inkuizitor i vërtetë. Populli trim e bujar i zonave të thella të Pukës, asnjiher nuk u pajtue me sundimtarët, ai qe kurodherë në opozitë, me monarkët e diktatorët. Pasardhësit e Deli Pjetrës, u burgosën, u torturuan dhe u vranë nga krye krimineli dhe sadisti Mehmet Shehu, gjatë ekspeditave të tij ndëshkimore, në këto zona ku jetojnë “Shqiptarët e vërtetë”… P. S. Fshati i Miliskaut ndodhet në thellësitë e Maleve të Pukës, ndër fshatrat ma të varfra të Shqipërisë ku prodhimi bujqësor nuk përballonte as tre muaj bukë në vit. Zogu kërkonte taksa por populli i përgjigjej me pushkë. Deli Pjetër Thaçi e kundërshtonte rregjimin e satrapit në emën të të gjithë bashkëfshatarëve të tij. Duhet theksue se A. Zogu ishte kundër zhvillimit të arsimit të kësaj zone. Asht mjaft sinjifikativ fakti që ai në v. 1933 – 1934, mbylli shkollën e Iballës të cilën me aq mundë e sakrifica e kishte ngritë kleriku patriot – Dom Ndre Mjeda (me ndihmë të Austriakëve) që në Nandorin e v. 1903. Autori
Malësia e Madhe, nëna që po e braktisin “fëmijët” Malësia e Madhe po braktiset, atë po e braktisë rinia, hovi e energjia, e sotmja, por edhe e ardhmja mjaft e zymtë që po i pregatitë pushteti i dhunshëm i bolshevikëve të rinj me emrin socialistë, të instaluar me forcën e armëve që në vitin 1997. Që në fakt nuk është asgjë tjetër veçse vijim apo më saktë rikthim i diktaturës komuniste që pushtoi vendin e shqiponjave që në janar të vitit 1945. E që për të majtur pushtetin ajo nuk njeh kufinj njerzorë, duke detyruar kundërshtarët e tij politikë, ose të bëhen skllevër të pushtetit të tyre, ose përndryshe jeta në Shqipëri është gjithnjë e rrezikuar. E një fat të tillë të keq e ka pasur këto ditë edhe demokrati nga fshati Bzhet – Dedaj Z. Nik Mirash Ivani. Zoti nik ishte një ndër anëtarët e rinj të Partisë Demokratike që luftoi e punoi me tërë forcën e tij shpirtërore e fizike për fitoren e alternativave të PD mbi ato të komunistëve të “rinj”. Aktiviteti i tij është i hershëm që në fillimet e pluralizmit, kur ai në moshë të re ka marrë pjesë në të gjitha mitingjet e protestat paqësore për rrëzimin e shtetit të vjetër bolshevik, ku vlenë të theksohen edhe mitingjet e viteve të zjarrta 1991 – 1992, e këto e kishin burimin edhe nga familja e Z. Nik që e kishte pësuar gjatë rregjimit të vjetër komunist, ku i ishte dënuar i vëllai Nush në vitin 1988 me nenin famëkeq propagandë e agjitacion e tentativë arratisje me 23 vjet burg, por edhe burgos e torturuar edhe i ati Mirashi, i cili nuk duroi torturat çnjerëzore e komunistët nuk arritën ta dënonin… Gjithsesi Nika deri në vitin 1997 punoi e jetoi me shpresën për një jetë më të mirë, se bashkë me komunizmin u lanë mbrapa edhe vuajtjet e tmerret e familjes së tij, por kjo nuk paska qenë e thënë të vazhdojë gjatë, se pas vitit të zi 1997 filloi përsëri kalvari i vuajtjeve e tmerreve pafund, ndonëse nga bijtë e komunistëve të rinj tashma të kthyer ma me vrull në pushtetin e dhunshëm. Pas kësaj Zoti Nik disa herë është kërcënuar me letra anonime e nga njerëz me maska që ose të heqë dorë nga bindjet e tij antikomuniste ose do ta pësonte më keq se vëllai e babai i tij. Megjithatë demokrati i orëve të para nuk hoqi dorë nga bindjet e tij, por punoi me vrull për fitoren e alternativave shpresëdhënëse të P. Demokratike. Vlen të theksohet puna e tij propaganduese e mbështetëse në zgjedhjet lokale të Tetorit 2000 ku në komunën e tij e Malësi të Madhe fituan në shumicë kandidatët e PD, e për këtë me dt. 10 Nëndor komunistët në pushtet u hakmuarën edhe ndaj demokratit Nik Ivani, të cilin policia e shtetit socialist nuk u mjaftua vetëm me rrahjen e torturat barbare të vetë Nikës, por edhe të familjes së tij, ku edhe u fyen e përdhunuan, duke u thënë hapët se më keq do ta paguash. Megjithatë Z. Nuk qëndroi madje ai dha një kontribut tepër të çmuar duke mbështetur edhe kandidatin demokrat në zjgedhjet e 24 Qershorit 2001, ku fitoi si gjithnjë në Malësi kandidati i bashkimit për fitore Z. Gjovalin Bzheta. Por fillë me datën 25 Qershor në mbrëmje Z. Nik është arrestuar e torturuar në mënyrë çnjerëzore për 24 orë në qelitë e policisë sekrete, aq sa ai edhe sot nuk mban mend gjë veçse ca kapuçon të zinj të cilët e kapën i mbyllën sytë dhe e dërguan në një vend që sa herë e godisnin i thonin do të shkosh më pas demokratëve o këlysh i Berishës se më keq do ta bëjmë, pasi herën tjetër mos heqësh dorë nga bindjet antikomuniste do të bëjmë copa copa e s’do të dijnë kush se ç’dreqi të ka marrë. E pas kësaj ky demokrat, si disa të tjerë është detyruar të marrë rrugën e vështirë të largimit nga vendi i tij, diku për në dhe të huaj, me qëllimin e vetëm ruajtjen e jetës së tij të re, nga bishat e kuqe që kanë dhënë prova se nuk bëjnë kurrë shaka.
Ndue Bacaj Në Kosovë plagët e “vjetra” kullojnë gjak të ri Pas sakrificash të panumërta, morale e materiale, pas përballimit të pa shoq të një xhenocidi të pa parë që para mijëra vjetësh, Kosova heroike tashma është çliruar përfundimisht nga barbarët serb, ajo tani drejtohet nga një administratë e Kombeve të Bashkuara. Në pamje të parë nga larg gjithkush mendon se plagët e luftës e krimeve antinjerëzore të Serbisë Millosheviçjane dalëngadalë po shërohen, por për fat të keq po të njohësh nga afër realitetin Kosovar kupton se nuk është kshtu, pasi plagët e shkaktuara nga mizoritë serbe në Kosovë jo vetëm ende kullojnë gjak, por hapën plagë të reja. E për fat të keq ku gjak safi shqiptar derdhet nga dora e vetë shqiptarëve. E shkaku është veprimtaria e dorës së zezë të UDB – së Jugosllave e cila nëpërmjet rrjetit të sajë të vjetër dizinformon e inskenon spiunllëqe të paqena në mes shqiptarësh në vitet e stuhishme të luftës 1998 – 1999, ku element ekstremist e Marksist që kishin deportuar në radhët e UÇK vazhdimisht i kanë fryrë këtij zjarri. Duke bërë që kjo plagë mizore e hakmarrjes, të marrë çdo ditë jetë të pafajshme njerëzore, ose të çuhet siç është një realitet njëminë me sahat që po pëlcet atëhere kur Kosova ka më nevojë se kurrë për pajtim e bashkim, siç bëri dikur plaku i urtë patrioti Anton Çeta., por aktualisht në Kosovë po mungon ky patriot shqiptar që do të bënte të mundur këputjen e zinxhirit të krimeve e vrasjeve. Shembulli më sinjifikativ m’u paraqit mua si gazetar që para pak ditësh vizitova Komunën e Pejës, ku të afërmit e Z. Tonin Kelaj me lotë nëpër faqe më treguan këtë histori të dhimbshme: Në fshatin Çyshk të Pejës vëllai i Asim e Muhamet Zenelaj, Besim Zenelaj nisur nga një akuzë absurde vrau të ndjerin Kel Kelaj me pretekstin se i afërmi i tij, Tonin Kelaj që sot është larg Kosovës, paska paditur vëllezërit e tij në kohën e luftës në Sup të Pejës, tek pushtuesi Serb. Vdekja e këtij të riu 32 vjeçar jo vetëm mban me vehte shuarjen e një jete të pafajshme, por hap siparin e një tragjedie që nuk i dihet fundi. Madje ahsmëria në mes këtyre dy familjeve vetëm sa ka filluar, pasi familja Zenelaj i kishte çuar fjalë se do t’u vrasim krejt ju familjen Kelaj nëse nuk sillni në Kosovë për ta vrarë Tonin Kelajn, që sipas tyre i kishte paditur tek serbi. Natyrisht familja Kelaj u është përgjegjur me të njëjtën monedhë duke çuar fjalë se na keni vra kot e për këtë do të hakmerremi rëndë. Forcat e UNMIK – ut ndoshta duke mos njohur si duhet traditat e shqiptarëve nuk i merr shumë seriozisht këto paralajmërime që ndjellin Zi, e deri tani nuk ka marrë masat e duhura, e themi këtë pasi vrasësit e Kel Kelajt shetisin thuajse të lirë në pritje të rastit për të vrarë Tonin Kelën apo të tjerë të këtij fisi. Unë si gazetar shqiptar u dëshpërova pa masë për këtë plagë që ende kullon gjak të pastër shqiptar, kur Kosova ka ma nevojë se kurrë për një jetë të qetë e dinjitoze përkrah Europës së qytetëruar…
Ikje nga Kosova për të shpëtuar jetën Arian Haxhi Alija, i datëlindjes 28 Mars 1979 ka humbur pa shenj e pa nishan që në kohën e luftës. E ëma Hajrie, mban në gji fotografinë e djalit dhe na e jep për ta botuar vetëm pasi merr vesh se ka të bëjë me drejtorin e gazetës “Shqipëria Etnike” me kusht për t’ia kthyer sërish. Bashkë me kryetarin e Shoqatës Humanitare Bamirëse “Nënë Tereza” të Kosovës Dr. Dom Lush Gjergji shetitëm në shumë familje kosovare. Rasti i kosovarit Arjan Haxhi Alija është vërtetë paradoksal. Ai dhe familja e tij janë dhunuar nga serbët mizorisht. Vetë Ariani ka qenë në radhët e UÇK – së dhe ka luftuar për çlirimin e Kosovës. Por një ditë detyrohet të braktisë radhët e Ushtrisë Çlirimtare, pasi kish të dhëna se serbët do i pushkatonin njerëzit e afërm, pra ish dekonspiruar nga dikush. Kështu, ai braktis fshatin e lindjes, Hasin e Kosovës dhe merr udhët e perëndimit, ku siç mësojmë nuk ka asnjë haber në është i gjallë apo jo. Sidoqoftë, ai iku nga Kosova e dashur për të shpëtuar jetën që e kishte mes dy zjarresh, pra të rrezikuar edhe nga serbët edhe nga UÇK – ja. Një rast i ngjashëm është edhe ai i kosovarit tjetër Arben Alija. Në këtë kuadër, pra Kosova ka shumë të larguar. Atje mësojmë se një vajzë nga Komuna e Deçanit, e quajtur Zoj Vatnika, ish kapur nga katër policë serb dhe ish përdhunuar. Kish mbetur shtatzënë. Pas përdhunimit dy policë kishin dashur ta vrasin dy ta falin. Arsyetimi ka qenë banal sipas një dëshmitari që e takuam në Prishtinë. Dy policët që donin ta falnin gjykonin që është mirë që nëbarkun e një shqiptareje të rritej një serb, dy të tjerë mendonin për të kundërtën. Kështu, ajo vetëm ishte rrahur dhe në grindje e sipër një serb vrau shokun e vet serb. Zojë Vatnika shfrytëzon momentin dhe largohet. Po për ku? Vete në Maqedoni ku mjekohet privatisht. Pas gjashtë javësh torturohet sërish nga serbët dhe në spitalin e Deçanit dështon një fëmijë gjashtë javësh. Raste të tilla gjen shumë në Kosovë. Gazeta jonë herë pas here do të botojë rastet e terrorit antinjerzor dhe do publikojë botërisht genocidin e pashembullt mbi popullin e pafajshëm kosovar që nuk kërkon asgjë tjetër veçse të jetojë i lirë në trojet e veta. Sokol Pepushaj
Personalitetit të madh të islamizmit shqiptar Z. Bujar Shehu Megjithë konsideratat tona për njërën ndër figurat më të ndritura të Shqipërisë, si bari i mirë i fesë muslimane, zotni Bujar Shehun, i cili ka shkruar shumë libra e botuar mijra shkrime, i cili drejton me aq autoritet edhe një emision fetar në televizion, duke menduar se ai na kupton drejt, i themi vetëm një herë që të mos gabojë të kritikojë tjetër gazetën “Shqipëria Etnike”, se ashtu e len me dashje udhën e Allahut. Hartën e Shqipërisë Etnike ai thotë se e kemi shumë të vockël. Po ç’të bëjmë ne, aq është trualli shqiptar; Nga Tivari e deri në Prevezë. Ai, mund të bëjë një hartë tjetër, edhe një gazetë tjetër, pa verë e raki. Gazeta “Shqipëria Etnike” nuk ka mision kërkesën për bashkimin e Shqipërisë së Madhe. Kjo, nuk na vjen kush pas përveçse ca fondamentalistëve injorantë, argatë tek ndonjë Zabit i komunizmi të Enver Hoxhës. Ne jo që jo, por Shqipërinë e Madhe nuk e do as Amerika, as Evropa, bile as Kosova e as Tirana. Si thua Bujar, Allahu ynë i Gjithpushtetshëm do e ndalte sherrin, pra grushtat, koburet, pisllëqet sikur edhe Kosova edhe Shqipëria të kishin të drejtën vetëm për një kryeministër, vetëm për një president, vetëm për një parlament etj., etj?! Na e thuaj dhe ne do ta botojmë me respekt këtë version për të vetmin fakt se je njeri i Zotit. Në fakt, Zoti ka krijuar edhe paqen, edhe luftën, edhe kulturën edhe antikulturën, edhe pushtuesin edhe paqësorin, edhe të mençurin edhe të trashin. Si njeri i Zotit, duhet ta dini se Misticizmi Islamik ose Tesavufi është një sistem i veçantë të menduari, gjerësisht metodë e bashkimit dhe afrimit me Zotin (Allahun) që ne e respaktojmë dhe e dëgjojmë, pavarësisht se nuk jemi kurrsesi për bashkim kufijsh. Ne do i thonim të shumërespektuarit Bujar Shehu që të mos tregohet tjetër aq i nxehtë, se mëpastaj do na bëjë të mendojmë ia vlen apo jo ta marrim nëpër duar. Ne e dimë që 22 marsi i çdo viti është dita e lindjes së Hazretit Ali, trashëgimtarit të parë të Hazretit Muhamed, por Bujari, si një ndër korifejtë e muslimanizmit, nuk ka të drejtë të shfaqet si dervish në gazetën tonë, aq më tepër kur na dikton përmes “Rimëkëmbjes” si të shkruajmë në gazetën tonë që e botojmë me paratë tona. Kujdes Bujar dhe çoje mendjen tek Allahu se ne nuk e botojmë gazetën me para nga Arabia Saudite. Ti po, mund të vesh të lutesh në Mekë që ne të mos dimë të shkruajmë apo që Amerikës dhe Evropës t’i marrë Allahu mendët e të vijë në piketat tuaja. Objektivi i gazetës “Shqipëria Etnike” është të përpiqemi sinqerisht të bashkojmë shqiptarët në kulturë, në tradita, në doke e zakone, të mos nëpërkëmben askërkund në trojet shqiptare të drejtat e liritë njerëzore se gjithçka e kemi të shenjtë si kristianët ashtu edhe muslimanët. Zoti është një dhe i ruan besimtarët e mirë. Kështu na mëson edhe Kur’ani edhe Bibla. Drejtori i gazetës “Shqipëria Etnike”
10 ditë para vrasjes Azemi porositi avion privat në Gjermani tek kosovari Enver Idrizi Vrasja e deputetit demokrat Azem Hajdari është futur në labirinthe që zor të dritësohen ndonjëherë. Vrasja i ka rrënjët në mafien shqiptare, ashtu sikundër katër dëshmorët e demokracisë të vrarë me 2 Prill 1991 që tashmë janë harruar. Edhe akti makabër i deputetit Hajdari duket se do të pluhëroset pas ca kohësh. Filli i Arjanës nuk kapet nga askush, me përjashtim të zhurmave politike për kredibilitet postesh. Në këtë cikël, do merret nëpër gojë e dosje penale edhe ajo pjesë tjetër e Tropojës së nuk është lakuar ende, apo nuk është vrarë ende. Vrasja e Azem Hajdarit ka edhe shumë kamikaze të tjerë. Pra, kjo vrasje u bë e studiuar hollë dhe Azemi ka qenë viktimë jo vetëm e politikës shumë të ashpër asokohe, viktimë e Trimave të Tropojës që zëri i tyre kaloi kufijtë e Evropës, por edhe e agjenturave të huaja. I ndjeri Azem Hajdari, 10 para se të ekzekutohej i ka kërkuar kampionit të Botës në karate, kosovarit Enver Idrizi, të vijë me një avion privat e ta largojë nga Shqipëria, pasi e dinte se do të vritej. Enver Idrizi, për herë të parë deklaron për gazetën “Shqipëria Etnike”, se Azemin, pasi ishte një Shqipe i mirë, një politikan kalibri, një mik i tij si i tërë shqiptarëve, u bë gati të vinte e ta merrte në Tiranë me një avion special. Por, siaps Enver Idrizit, ka qenë vetë Azem Hajdari që ka këmbëngulur që të mos vinte personalisht Enveri, pasi kishte rrezik për eleminim fizik. Duke qenë i ditur dhe evident një rrezik i tillë, ekstradimi i Azem Hajdarit dështoi. Dhe Azemi u vra. Por këtu dalin disa fakte që flasin në shërbim të errësimit të zbulimit të çështjes, pasi është jashët çdo logjike që Azemi nuk e përmendi emrin e atij personi qpo të atij grupi që do e vriste, tek ndonjë mik i tij të paktën, pasi ai paska paralajmëruar edhe Enver Idrizin në Gjermani! Është afër mendsh që të paktën ish ministri Perikli Teta, i cili pak para vrasjes së Azemit deklaroi botërisht se nuk merrte përsipër sigurinë e Azemit në Tropojë, të jetë diku afër thelbit të ngjarjes. Po në fund të fundit, cili budalla beson se tropojanët me në krye një analfabet si Jaho Salihi, mund të realizonin një vrasje të tillë në mes të Tiranës, pa patur një kapobandë diku në strukturat e shtetit, kur ky shtet po kontrollon tërë rrjetin e drogës, të prostitucionit, të kontrabandës?! Me pak fjalë, Azemi u vra nga një shtet që di jo vetëm të vrasë, por edh ti tërkuzojë çështjet në pafundësi. Sokol Pepushaj
|
