Shkruan Alfons Grishaj
Për mosmirënjohësit: Bamirësia dhe ndera janë bahçja e virtytit që vijnë natyrshëm nga burimi i shpirtit dhe jo nga teprica e magazinave që kërkojnë hapësirë. Virtyti e gjen veten kudo, duke i shërbyer qëllimit të jetës. Ndërsa mosmirënjohja, egoja negative kërkon shpërndarjen e bacteries clostridium titani për të vrarë virtytin me forcën dërmëdhënëse të predeatorit që quhet: egomanjakizëm.
Poqese çdokush e kupton kufirin me dukete se e kam shkrojtur dhe më pare e vet në tranzicionin e jetës (më duket se e kam shkrojtur dhe më parë), parajsa do mbretëronte mbi dhe. Por, ja që, mosmirënjohësit , mendojnë se maratona e tyre është një sfidë në infinit për të dalë i pari, pa e kuptuar se nuk ka të parë dhe të fundit, por vetëm tranzicion.
Maratona e jetës starton me shkëputje për në destinacion. Në këtë shkëputje dallohen frutëdhënësit nga ato shterpë. Shterpaçët janë gjithnjë smirëzinj…dhe çfarë do të bësh për ta, nuk ua mbush dot humnerën që kanë në shpirt, ngaqë i mungon ndërgjegje për të shtruar qilimin e kuq nderimit mirënjohjes. Tek “Njeriu që Qesh” e Viktor Hygo, mbretëron një kuotë e famshme: “Mosmirnjohësi e urren diellin që e ngroh dhe e ndriçon.” D.m.th., Jetën !
Sa herë kemi dëgjuar dhe folur për mosmirënjohjen. Me mijra herë. Quota e mësipërme e Hygo është definicioni më ideal për mosmirënohësit që dekripton qenësinë e nihilizmit në errësirën e skutave të ndërgjegjes së degraduar. Ka dy lloje bamirësish, morale dhe materiale. Që të dyja , njëra më e rëndësishme se tjetra. Nëse e para njihet si kulm për një jetë pakokëçarje, për mua, moralja mbetet çelsi!
Materialja, është një krah i përkohshëm, mbase mund të ndihmojë për të dalë dhe në det të çmendur, por moralja të ngre në harmoni qiellore. Nëse humb moralen, ke humbur gjithçka. Po humbe pasurinë, ke humbur gravurën e varrit të bukur, por jo varrin legjitim poqese nuk zgjedh krematorium.
Po ! Ka dhe mosmirnjohës dhe varrmihës të vetvetes, të cilët prodhojnë kontrast të panevojshëm në dritë-hijet e portretit vet. E them këtë, se po t’a respektosh mirenjohjen… bëhesh më i arsyeshëm, më racional, më brum i përdheshëm, më shpirtmadh, më besnik, më njerëzor, më largpamës, më mendjehapur, më i kujdesshëm, më vëllazëror. Dhe jo skutaxhi…, i pabesë, manipulator, gënjeshtarë, egomanjak dhe Asmodeus !
Ndodh që mosmirënjohësin e kemi në krah të djathtë, në rreshtin tjetër, përballë , në sallë, mbase mik në shtëpinë dhe bukën tënde… Mosmirënjohësi që shpërdoron “çelsin” e bujarisë, hapjen e portës tënde është më i poshtri dhe me i pabesi në sojin e vet. Sado që justifikimi i mosmirënjohësit përpiqet të qëndisë integritet me aureolë të rreme e bën rastin flagrant mosbindës dhe qesharak.
Mosmirnjohja mbetet reflektimi i karakterit, damka e lakuriqësisë qënies dhe nënqenies njeriut-majmun.
