Por nga njëra andërr në tjetrën, ai bahet gjithnji e ma i shpejtë, aq sa vjen çasti kur ma shumë se çdolloj gjaje i ngjan nji shtize prej drite që përshkon errësinën. Kur zbardh, rikthehet e përditshmja: udhëtarët, fishkëllimat e trenave, njeriu i radhës që do më tregojë historinë e jetës së vet, e mandej prapë ajo shtjella njerëzore që i përpin të gjithë, për t’ia lëshue vendin nji heshtjeje të thellë. Kur mbetem vetëm dhe kur nata asht ende larg, më merr malli për trenin vezullues. Por, mjafton të mbyll sytë, dhe ja: e shoh saora tek shfaqet nëpër qiellin e errët të imagjinatës. Le të vrapojë sa të dojë, unë prapëseprapë do mund ta ndjek me sy gjithandej sepse qielli i imagjinatës sime asht i pafundëm. Nji ditë, nji natë, pak randësi ka se kur, pak randësi ka nëse do jem i gjallë, ai tren do ndalojë këtu vetëm për nji çast, vetëm për mua.
