Shkruan Mira Ukcenaj Vataj
Po te shkruaj sepse ndonjëherë nuk mjafton guximi që ke. Mos u dorëzo, e di që mund të mbështetesh vetëm në forcën tënde.
Per çfarë je akoma e habitur?
Ti ke mësuar të ecesh vetëm, të ngrihesh vetë dhe prej kohësh nuk ke besuar tek të tjerët.
Pavarësisht gabimeve që ke bërë, nuk je tërhequr kurrë, nuk je penduar, nuk ke kërkuar kurrë justifikime dhe tani mos i kërko falje askujt!
Ti di te buzeqeshesh si pak te tjere, sepse ajo buzeqeshje nuk ka asnjehere qellime te fshehta, ajo gjithmone nis nga zemra jote edhe kur ajo zemer te shperthen ne gjoks.
Më dëgjo të paktën këtë herë, mos lejo askënd ta fikë dhe as të të fikë.
Jeto sepse keqardhjet janë më të këqija se vdekja.
Jeto dhe harro sepse nuk ke nevojë për askënd që të ndihesh e qetë.
Jeto, harro dhe mëso: shumica e njerëzve e dinë vlerën e gjërave dhe i trajtojnë njerëzit si objekte, si palosje, sikur të ishin asgjë… ti nuk e di… ti e di vlerën e emocioneve, edhe ata qe kanë frikë prej teje. bëj sikur nuk jane.
Mos ndrysho për askënd!
Jeto dhe vazhdo të emocionohesh për gjërat e vogla, për gjestet e papritura, për të gjitha ato detaje që bëjnë dallimin mes asaj që ka kaluar dhe që nuk do të kthehet më, dhe një të ardhme që te pret dhe që ti meritoni të jetosh duke buzëqeshur si ndoshta kurre me pare. Paç fat, luftëtare dhe mos harro, mos u dorëzo…
