Shkruan Lutfi Dervishi
Shumë komentues të ndershëm, megjithëse shumica anonim, të pajisur me sensin e drejtësisë hyjnore, më qortojnë se shkrimet e mia janë të njëanshme: i bien qeverisë kokës, e ngacmoj me fjalë, i prish nirvanën e reformave të saj të pafundme dhe tragjikisht, nuk i jap opozitës ndonjë shqelm publik.
“Ku është balanca, o njeri?”, më thonë. “Ku është objektiviteti, pa të cilin s’ka as demokraci, as klikime?”
Le ta pranojmë si burra e gra që jemi: qeveria ka bërë aq shumë të mira, anë e mbanë, për këdo, për pasanikun, për të varfrin, për oligarkun, për emigrantin shqiptar dhe atë afrikan, për ndërtuesin dhe për pemët që ka shkulur…saqë, të paktën për të prishur syrin e keq, duhet t’i japësh ndonjë kritikë, një të lehtë fare, si për sy e faqe.
Për shembull, a është e nevojshme që një rrugë e pambaruar të inaugurohet tri herë ?
Pse nuk e kritikoj opozitën?
Po ju përgjigjem me dorë në zemër: nuk e përballoj dot konkurrencën!
Në frontin antiopozitë, ka një trafik kaq të madh sharjesh, saqë as semaforët e rinj të Tiranës (me shenjën e shqiponjës) nuk e mbajnë dot ritmin. Kritikët e opozitës janë si gështenjat në vjeshtë: bien nga të katër anët. Kushdo që ka një minutë kohë të lirë, një mendim të tepërt, a një fjalë për të thënë e lëshon drejt opozitës. E kanë kthyer në sport kombëtar.
Radha është aq e gjatë, saqë përpara meje janë vetë eksponentët e opozitës! Ka deputetë e ish-deputetë që kritikojnë opozitën më shumë se ç’kritikojnë qeverinë. Dhe këtë e bëjnë në mes të fushatës! Thua se opozita ka nevojë për kritika dhe qeveria për vota!
Opozita është si një pasqyrë e thyer: 10 copa, secila flet më vete. Ndërsa qeveria? Qeveria është si një monument, që pret t’admirohet, të fotografohet, dhe pse jo, herë pas here, të kritikohet siç i ka hije. Sepse edhe monumentet, për të mos u zverdhur, nga koha duan një restaurim të lehtë.
Në fund fare, është e qartë: opozita mund dhe duhet të kritikohet. Ka plot 12 vjet që nuk po qeveris as veten, as vendin.
