Pak para drekës, një deputet i skuqur Sir Graham Brady hipi në skenë në qendrën Mbretëresha Elizabeth II dhe bëri punën e tij si oficeri i kthimit. Liz Truss kishte mundur Rishi Sunak, më ngushtë se sa ishte parashikuar. Një tjetër triumf për brigadën e diturisë së pranuar.
Dy kandidatët ishin në rreshtin e parë, të ndarë nga një karrige e vetme dhe, tani, një humnerë në histori. Kishte pasur saktësi koreografike më herët kur Sunak dhe Truss hynë dhe zunë vendet e tyre në të njëjtën kohë, duke ulur fundet e tyre si dy notarë të sinkronizuar. A do të aktrojnë sërish në një koncert të tillë? Fituesja u ngjit në foltore për të marrë fatin e saj. Ajo e injoroi Sunakun teksa kaloi pranë tij.
Pamja? Një veshje në ngjyrë patëllxhani, vezullim vathësh, anim i kokës dhe të qeshura anash teksa thithte duartrokitjet. Krijoi një moment josimetrik, hezitues.
Vërejtjet e pranimit ishin të shkurtra dhe me kapsllëk. Fjalimet e tilla nuk janë kurrë më shumë se një falënderim i shkurtër, duke ofruar një copëz për buletinet e lajmeve. Brady qëndroi në skenë gjatë gjithë kohës. Do të duhej përmbarues për ta hequr. Truss përshëndeti tani Sunak, edhe pse jo tepër. Kishte qenë “një fushatë e luftuar fort”, gjë që thonë politikanët kur rivaliteti është bërë i egër. Sunak shtyu buzët në një buzëqeshje të lodhur. Brenda duhet të ketë sharë.
Kryeministrja britanike e ardhshme njoftoi se pasi ishte zgjedhur si konservatore ajo synonte të qeveriste si konservatore. Një koncept revolucionar. Ajo përmendi taksat më të ulëta, lirinë personale, kostot e energjisë dhe shërbimin shëndetësor.
“Ne do t’ia dalim. Ne do t’ia dalim. Ne do t’ia dalim”, deklaroi ajo. Dikush t’i blejë asaj një automjet për shpërndarje qumështi.
Gruaja e Sunak mungonte, por burri i Truss, Hugh, ishte i pranishëm. Kravatë me vija jamballi. Beaky. Ai duket më shumë si në klub golfi sesa think tank dhe kjo mund të mos jetë gjë e keqe. Xhepit të xhaketës së Hugh i ishte besuar fjalimi i saj i pranimit dhe ai ia dha para se ajo të ngjiste shkallët.
Duhet të kenë qenë nja dy mijë në vend, një përzierje deputetësh dhe bashkëmoshatarë të tkurrur dhe mashtrues politikë, shumë nga grupi i fundit në të tridhjetat e tyre. Gjendja teksa të gjithë u mblodhën ishte goxha revoltuese, siç është pa ndryshim në këto gjëra, pavarësisht nga festa. Duke u rikthyer në Westminster pas pushimeve të verës, gjithmonë godet një: e ekzagjeruar, atmosferë shoqërore e pasinqertë, pothuajse uniformitet i veshjes dhe frizurës, e qeshura e sforcuar me pantomima “përshëndetje!” dhe përshëndetje të njohurish, emrat e të cilëve ndoshta nuk u kujtohen. Fjalë të mira. Turfullima.
Jacob Rees-Mogg mbërriti, duke u ngritur dhe duke rënë mbi gishtat e këmbëve. Ai ecën si një burrë që provon këpucë të reja. Barku i Tom Tugendhat, më i rrumbullakët se në korrik, u pa pranë skenës. Dominic Raab shkëlqeu, Ben Wallace eci duke bërë përshtypjen e tij për Boris Berezovsky dhe Kwasi Kwarteng vëzhgoi punimet nga margjina.
Shumica e gazetarëve ishin vendosur në pjesën e pasme nga ku rrezatonin cinizëm konkurrues, por disa korrespondentë televizivë e përzien atë me parlamentarët. Kur sheh ministra dhe showboater televiziv përkrah njëri-tjetrit, nuk dallohen. Të njëjtat buzëqeshje profesionale.I njëjti cirk. E njëjta klasë. Kjo tani është më keq se sa ishte para referendumit.
Jashtë, ku ishte organizuar një turmë, ishte pothuajse njësoj, të gjithë kalonin lëvizjet e zakonshme. Burri “Stop Brexit” po luante muzikën e Benny Hill me decibel djallëzor, siç bën gjithmonë, dhe bërtiste se të gjithë konservatorët janë të këqij, siç ka bërë prej vitesh. Aktivistët gazmorë bërtisnin slogane për obsesionet e tyre ‘a la carte’. I vetmi i vërtetë dukej se ishte një predikues rrugësh, i cili akuzoi politikanët për korruptim të vullnetit të Zotit. Tre njerëz ishin ngjitur në rrugë. Ata mund të kenë qenë ose jo mbështetës të Rehman Chishtit, të mërzitur që njeriu i tyre nuk arriti kurrë në dy finalet.
Ndërkohë, në televizion, Sir Keir Starmer shpërtheu zërin e nevojshëm televiziv prej dhjetë sekondash, asnjë prej tyre i paharrueshëm.
Krahasuar me këtë cirk njerëzish të çuditshëm, anëtarët e Partisë Konservatore që morën pjesë në muajin e sulmeve dukeshin mjaft të arsyeshëm./ Quentin Letts- The Times
