Shkruan Zef Ndreka
Një dry me flokë bionde mbyllur në një taek.
Është një relike?
Jo, është një histori dashurie!
Një histori, një histori dashurie po aq e bukur sa e ndaluar, mes një doktrine humaniste dhe një vajze të fuqishme dhe të torturuar.
Ngjarja në Ferrara, në vitin 1502, ndodhi në gjykatën e Dukës Alfonso d’Este, padron i jashtëzakonshëm i artit dhe kulturës, i cili si zakonisht, priste ardhjen e poetëve dhe shkrimtarëve të rinj të talentuar për tu takuar në oborrin e tij.
Dhe ishte pikërisht aty, mes kaq shumë poezive dhe madhështisë, kur dy të rinj u panë për herë të parë.
Poeti i ri e njihte dukeshën vetëm me dëgjim dhe i kishin treguar disa herë për sharmin që ajo ushtronte, e megjithatë sapo e pa, ai u përflak nga bukuria e saj.
Flokët e saj bionde të gjatë dhe të shkëlqyeshëm, të ndriçuara nga rrezet e diellit, reflektonin dritën që vinte nga dritaret e mëdha të pallatit, duke i dhënë një aurë pothuajse qiellore.
Si mund të harrohet një pamje e tillë?
Me justifikimin e përkushtimit të një pune, filloi një marrëveshje platonike si pak kush dhe shumë pasionante, që i lidhi për vite me radhë.
Historia nga platonike u bë epistolare për shkak të murtajes që I ndau.
Letra dashurie intensive, të cilat deri më sot, konsiderohen si më të bukurat e mbledhura ndonjëherë.
Së bashku me njërin prej tyre, dukesha e re, dërgoi një dry të flokëve të saj të dashurit, të njejtat flokë që ai donte ti përkëdhelte në takimet e tyre sekrete dhe që tani, pothuajse si një premtim dashurie që tejkalon kohën dhe sidomos distancën, ai mund ta mbaje atë duke u tundur për ta ndjerë afër duke pritur përqafimin e tyre të radhës.
Fati i keq nuk i bëri të takohen përsëri.
Dukesha e quajtur Lukrezia Borgia, gjithashtu vajza ilegjitime e Papës Aleksandri Vl, vdiq shumë e re, por duke lënë pas një fame që e bëri të pa vdekshme dhe që do ta bëjë gjithmonë të kujtohet si një grua me fuqi legjendare dhe kontraverse.
Ai, nga ana tjetër pas vdekjes së saj, u bë kardinal, duke e përshkruar vetën në një kohë shumë të shkurtër jo vetëm si një figurë e shquar e humanizmit italian, por edhe si një njëri i madh i Kishës, i njohur si Pjetër Bembo.
Bukuria dhe sharmi i kësaj relikeje, ndoshta, qëndron në misterin e saj që e bëri atë një thesar të madh ende të pa prekur. Deri në fund, ishte dashuria e madhe që jetoi.
Ruhet në Pinacoteca Ambrosiana në Milano, mbyllja e flokëve brënda një tenere të vogël e të zbukuruar me kristale, perla, rubinë dhe smeraldë.
