Shkruan Albert Vataj
Një burrë ishte ulur buzë trotuarit, i përkulur, me fytyrën e fshehur mes duarve dhe shpatullat e mbuluara nga një batanije e pistë. Ishte një i pastrehë. Askush nuk e njihte me emër — të gjithë e thërrisnin thjesht “plaku Silas”. Kalimtarët e anashkalonin si të ishte pjesë e mobilimit urban.
Por atë mëngjes të ftohtë, një grua elegante u ndal përpara tij. Veshur me një fustan që nxirrte në pah hijeshinë e saj me përmbajtje fisnike, takat e saj tingëllonin fort mbi asfalt, flokët i përkundeshin nga era, dhe një aromë e lehtë parfumi sillte me vete një copëz nga një botë tjetër.
Silasi ngriti kokën, mosbesues.
— S’kam ndonjë qindarkë për të të dhënë, —murmuri, duke tentuar ta largojë.
Ajo i buzëqeshi. Një buzëqeshje që nuk gjykonte.
— S’jam këtu për të të dhënë para. Jam këtu për të të ftuar për drekë.
Silasi qeshi me një ironi të thatë:
— Fantastike. Pas darkës me Presidentin, mos harro të më sjellësh edhe ëmbëlsirën. Tani, më lër të qetë.
Por ajo nuk u largua. I zgjati dorën.
— Të lutem. Eja me mua.
Një punonjës bashkie, që po e vëzhgonte skenën nga larg, iu afrua.
— Çdo gjë në rregull, zonjë?
— Po, faleminderit, — u përgjigj ajo me një qetësi të pathyeshme. — Dua vetëm ta ftoj këtë zotëri për drekë.
Punonjësi e njohu menjëherë.
— Jeni e sigurt? Është Silasi. Jeton këtu prej vitesh. Nuk është i keq, por… nuk është i lehtë.
Ajo pohoi me kokë.
— Pikërisht për këtë.
Silasi, me hezitim dhe ndrojtje, u bind. Të tre hynë në një restorant të hijshëm, me xhama të mëdhenj e kamarierë me doreza të bardha. Drejtori nxitoi t’u dilte përpara.
— Më falni, zonjë… por ai burrë nuk mund të rrijë këtu. Prishet atmosfera.
Ajo e pa drejt në sy, me një butësi të prerë.
— E njihni kompaninë Allure & Co.?
Ai hezitoi.
— Sigurisht… është një nga klientët tanë më të rëndësishëm për evente.
— Shumë mirë. Unë jam Helena Diniz. Drejtoreshë ekzekutive.
Fytyra e drejtorit u zbardh.
— Më falni… nuk e dija…
Ajo e ndaloi me një gjest të qetë.
— Tani e dini. Dhe shpresoj ta dini edhe këtë: njerëzillëku nuk matet nga kush hyn, por nga mënyra si trajtohet ai që del.
U ulën. Silasi ishte i tensionuar, nuk dinte ku t’i vendoste duart. Helena e pa drejt në sy.
— Më kujton?
Ai shtrëngoi sytë.
— Jo… zëri më tingëllon i njohur, por…
Ajo buzëqeshi lehtë.
— Para njëzet vitesh, një vajzë e uritur hyri në këtë restorant. Ishte ngjeshur në një cep, e dridhej nga i ftohti dhe nuk guxonte të kërkonte asgjë. Ti ishe kamarier këtu. Dhe ishe i vetmi që më vure re.
Silasi qëndroi i shtangur.
— Ti ishe?
— Po. Dhe sot jam unë këtu… për të të thënë se e mira që bëjmë, edhe kur e harrojmë, Zoti nuk e harron kurrë.
Ajo nxori nga çanta një zarf.
— Këtu brenda ke një adresë. Shko atje. Pyet për zotin Murilo. Të pret. Ka një dhomë për ty, një dush i ngrohtë… dhe një mundësi.
Silasi po qante pa zë.
— Pse? Pse e bën këtë për mua?
Helena ia shtrëngoi dorën me dhembshuri.
— Sepse ti e bëre për mua. Dhe sepse… kurrë nuk harrova shijen e atij pjati, as respektin me të cilin më trajtove.
Para se të largohej, ajo iu kthye punonjësit të bashkisë.
— Faleminderit që e le të ndodhte kjo.
Ai buzëqeshi, i prekur:
— Zonjë… faleminderit juve. Sot pashë një mrekulli.
Promoted Content
